Τι ειρωνεία Θεέ μου και τι μεγάλη μετάβαση καλούμαστε να ζήσουμε; Μόλις, πριν λίγες εβδομάδες, τελείωσαν οι απόκριες και όλοι βγάλαμε τις μάσκες. Όμως η μοίρα (ή, μάλλον, η κακή συγκυρία) το θέλησε αλλιώς….!
Αποφάσισε ότι πρέπει να συνεχίσουμε να φοράμε μάσκες, όχι, πια, αυτές της αποκριάς, αλλά του Κορωνοϊού!
Είναι άξιο προσοχής, γιατί στις Απόκριες όλοι επιλέγουμε ποια μάσκα θα φορέσουμε, ενώ τώρα, με την πανδημία χάθηκε και αυτή η επιλογή. Πλέον, θα φοράμε όλοι τις ίδιες μάσκες προστασίας και όχι αυτές που θα επιθυμούσαμε… Αφήστε, δε, που, δεν μπορούμε να ζήσουμε στο εξής, έχοντας το πρόσωπο μας ανοικτό, αλλά, συνεχώς καλυμμένο. Μοιάζει σαν όλοι να ζούμε σε μια παρατεταμένη …Μασκαράτα!
Ένα είναι βέβαιο, ότι όλοι οφείλουμε να ακολουθούμε τις υποδείξεις των ειδικών, για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Φαίνεται πως ετούτη εδώ η γενιά δεν είχε ζήσει το δικό της πόλεμο και κάτι όφειλε… Τα νέα όπλα του πολέμου δεν είναι τουφέκια ή κανόνια, αλλά …μάσκες και ο εχθρός είναι μικροσκοπικός και φύσιν αόρατος. Άλλη μια ειρωνεία που έρχεται να προστεθεί, σε μια μακριά λίστα καινοφανών καταστάσεων στις οποίες είμαστε αναγκασμένοι να προσαρμοζόμαστε. Άλλωστε, μέσω της προσαρμογής μας, πιθανών να επέλθει και η νίκη, ενάντια στον αόρατο εχθρό που αλαζονικά αφαιρεί ανθρώπινες ζωές χωρίς διάκριση!
Έχει ακουστεί η άποψη ότι ο πολιτισμός μας έτρεχε σαν ανεξέλεγκτο τρένο χωρίς φρένα! Και, δεν διαφωνώ με αυτή την τοποθέτηση, διότι η πανδημία, ίσως ήταν η «πέδη» που χρειαζόταν «το τρένο του πολιτισμού μας»…
Ο πολιτισμός μας δυστυχώς, επί του παρόντος, στηρίζεται σε ξύλινα δοκάρια. Και αυτό διότι, η οικονομική ισχύς, η επίδειξη του πλούτου και η διασημότητα, ήταν τα -μέχρι στιγμής- συστατικά της επιτυχίας κάποιου, στο σύγχρονο κόσμο μας. Δηλαδή, η επιτυχία όχι μόνο στηριζόταν σε ξύλινα και προσωρινά ποδάρια, αλλά και διαφημιζόταν έτσι! Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, λοιπόν. Αυτός που χρίζεται «εκλεκτός» τη μια περίοδο αποθεώνεται, την επόμενη χρεοκοπεί και καταλήγει στη φυλακή ή ακόμη και άστεγος… (π.χ. Ροναλντίνιο !)
Γι’ αυτό ερωτώ: πως είναι δυνατόν ένας πολιτισμός να είναι άξιος λόγου ή ποιοτικός στο σύνολο του, όταν οι οικονομικές και άλλες ανισότητες βρίσκονται σε μεγάλη απόκλιση; Πως είναι δυνατόν ο πολιτισμός μας, που μπορεί στον περίφημο μαθηματικό τύπο του Ντρέϊκ να βαθμολογείται με 0,2 ή 2 στα 10, να είναι ποιοτικός και με διάρκεια;
Αξίζει να σημειώσουμε, ότι ο βαθμός 2 του πολιτισμού μας στον τύπο του Ντρέϊκ, αντιστοιχεί, μόλις, ελάχιστα πιο πάνω από τον πρωτογενή πολιτισμό του ανθρώπου των σπηλαίων! Υποστηρίζει προσεγγιστικά, όσον αφορά τον πολιτισμό του πλανήτη μας, ότι μόλις ένα 20% μπορεί να στηρίξει τη νοήμονα ζωή πάνω στη γη! Δηλαδή βαθμολογούμαστε με 0,2 η 2 στα 10…
Συνεπακόλουθα, έρχονται πολλά ερωτήματα στο μυαλό μου ή μάλλον περισσότερες νέες προσεγγίσεις, ώστε να οικοδομήσουμε έναν άλλον νέο πολιτισμό, που να βαθμολογείται με 3 αυτή τη φορά στον τύπο του Ντρέϊκ!
Ναι, μάλιστα, είναι καιρός οι μέχρι πρότινος «θεμελιώδεις αξίες της επιτυχίας» που προανέφερα, να αντικατασταθούν από πιο ουμανιστικές και πιο πανανθρώπινες, αρχής γενομένης …χτες!
Είναι, νομίζω, επιτακτική ανάγκη -επιτέλους- στο μαθηματικό τύπο του Ντρέϊκ, κάποια στιγμή να πάρουμε το πολυπόθητο 3άρι, που σημαίνει ότι θα έχουμε περάσει σε κάποιο αρχικό στάδιο ωριμότητας αλληλεγγύης και αδελφοποίησης ως ανθρώπινο γένος! Άρα, θα έχουμε αναπτύξει, κάπως, μια συλλογικότερη, κοινωνική, συνείδηση και όχι ατομιστική (με κάποιες εξαιρέσεις), όπως είναι σήμερα.
Επίσης, θα πρέπει για πρώτη φορά να λάβουμε σοβαρά υπόψιν ότι ο πλανήτης γη που μας φιλοξενεί στην επιφάνεια του, είναι ένας ζωντανός οργανισμός! Αυτό συνεπάγεται ότι πρέπει να τον σεβαστούμε και να σεβαστούμε τη ζωή που φέρει ως ύπαρξη!
Σκεφτείτε ότι εμείς ως άνθρωποι, υπάρχουμε και ζούμε, σαν ψύλλοι στην πλάτη μιας πελώρια αρκούδας! Την οποία και συνεχώς ενοχλούμε προκαλώντας της κνησμούς και ερεθισμούς! Ε, λοιπόν, κάποια στιγμή η αρκούδα θα ξυστεί με τα μεγάλα νύχια της και θα μας πετάξει από την πλάτη της!
Θέλει κάποιος αυτό να συμβεί στον πολιτισμό μας; Δηλαδή ο πλανήτης γη να μας πετάξει (αφανίσει) από την επιφάνειά του; Νομίζω πως κανένας δεν το θέλει ή το εύχεται αυτό.
Μοιραία, από εδώ και μπρος, θα πρέπει να θέσουμε πιο ισορροπημένα θεμέλια σε ότι πρόκειται να κάνουμε. Οφείλουμε, πάντως, να θυμόμαστε ότι φιλοξενούμαστε και πρέπει να σεβαστούμε τον σπιτονοικοκύρη μας, τη γη μας!
Να σεβαστούμε, πρωτίστως, τους εαυτούς μας (ως ανθρώπινο γένος) και να εξομαλύνουμε όλες τις ανισότητες που είπαμε.
Ίσως, μόνον έτσι καταφέρουμε κάτι καλύτερο, για να μην χρειαστεί να ξαναφορέσουμε και άλλες μάσκες στο μέλλον, αλλά, να κυκλοφορούμε με ανοιχτό σε όλους το πρόσωπο μας.
Το παρακάτω ποίημα μου (Υπερβατικού Σουρεαλισμού), είναι ένας απόηχος από την πανδημία και όλα όσα θα πρέπει να ακούμε και να λαμβάνουμε υπόψιν μας στο μέλλον….
Τίτλος ποιήματος:
ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΑ ΑΚΟΥΣΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΑΙΩΝΑ
-Θυσιάζω μια στιγμή για έναν αιώνα..
Κι εύχομαι να ναι δίκαια η ανταμοιβή!
Κάτω από τις πράσινες αψίδες όλη μέρα βαδίζαμε,
αυτές που φτιάχνουν τα δέντρα
ρίχνοντας τα φυλλώματα τους
το ένα πάνω στ’ άλλο.
Στους ίσκιους
και τις φωταψίες σκοντάψαμε
δακρύζουν τα μάτια
σκιρτάνε δεν αντέχουν!
-Εναλλαγές του φωτός
θα έλεγες…
ή ψυχικές μεταβάσεις κάτω
απ’ τις πράσινες φυλλωσιές…
-Φιλοξενούμενοι του φωτός
ή μουσαφίρηδες του σκότους;
θα πρότεινε κάποιος…
αν μας κοιτούσε
χωρίς να νοιάζεται
χωρίς να ελπίζει…
Πάντα οι αγγέλοι μας κοιτούν
και μας προστάζουν σιωπηλά!
Κοντά σε μια φωνή,
ακούγεται μια άλλη
πιο βαθιά
πιο διάφανη
πιο κρυστάλλινη
πιο σιωπηλή…
Ηχοχαμένα ακούσματα
μιας άλλης εποχής
που δεν έφτασε ακόμα,
ενός αιώνα που έρχεται να μας έβρει…
Όμως ποτέ δεν τα ακούς…
Περπατούσαμε και περπατάμε
από μεριά σε μεριά πηγαίναμε …
Στα αστέρια πάνω
ίσως βγαίναμε…
Ανάμεσα σε ίσκιους και φωταψίες… διαρκώς…
Φιλοξενούμενοι του φωτός
η μουσαφίρηδες του σκότους;
συνεχίζαμε…
και συνεχίζουμε …
………………..
Περνώντας απέναντι
βλέπεις την πέρα όχθη
απ’ το όραμα εκείνο
που έμεινε ατελείωτο…
Και η φωνή αυτή
που δεν άκουσες ποτέ…
γίνεται αιφνής το διαπασών
ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΓΕΝΕΩΝ!!
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία
θα πεις φίλε…
αλλά πεθαίνει…
…………….
Όμως θυμήσου
όλα τα ωραία πράγματα
φτιάχτηκαν έτσι
ώστε ποτέ να μην πεθάνουν.
Τα άμορφα να προσπερνούν
και το θάνατο να γητεύουν…
………………………..
(Ο Ακρίτας είμαι Χάροντα
δεν περνώ μετά χρόνια…)
-Φωνάζει ένας ποιητής…
………………………..
Φιλοξενούμενοι του φωτός
η του σκότους μουσαφίρηδες;
