Δεν θα μπορούσαμε, έχοντας ως κεντρική θεματική στο τεύχος μας τις «παραμορφώσεις» της πραγματικότητας, να μην αναφερθούμε και στο θέμα το γνωστό στις μέρες μας ως “wokeism” και στην κουλτούρα της ακύρωσης.
Η λέξη “wokeism” ή, όπως αλλιώς συναντάται, “wokism” (κάκιστη ελληνική απόδοση: ‘βοκισμός’) προέρχεται από το αφροαμερικανικό ιδίωμα “woke”, εννοώντας να είσαι σε εγρήγορση, «ξύπνιος». Η φράση ‘stay woke’ είχε εμφανιστεί στην καθομιλουμένη των Αφροαμερικανών από τη δεκαετία του 1930, όπου και αναφερόταν, αναμεσά τους, σε προτροπή προς επίγνωση των κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων που τους αφορούσαν -«επαγρύπνηση εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων». 
Ο όρος επανεμφανίζεται στις ΗΠΑ από το 2014, μετά τη δολοφονία του Μάικλ Μπράουν από την αστυνομία στο Φέργκιουσον του Μιζούρι και, το “stay woke”, γίνεται ξαφνικά το προειδοποιητικό σύνθημα των ακτιβιστών του “Black Lives Matter” στους δρόμους, χρησιμοποιούμενο σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο: την επαγρύπνηση για την αστυνομική βία και τις άδικες αστυνομικές τακτικές. Από τότε, ο όρος έχει εξελιχθεί και επικράτησε τα τελευταία χρόνια ως έννοια που συμβολίζει την ευαισθητοποίηση σε κοινωνικά ζητήματα και το κίνημα κατά της αδικίας, της ανισότητας και της προκατάληψης. Εξαπλώθηκε διεθνώς και προστέθηκε, μάλιστα, στο Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης το 2017. Πλέον, περιλαμβάνει μια ευρύτερη επίγνωση και επαγρύπνηση εναντίον των κοινωνικών ανισοτήτων όπως ο σεξισμός, η ομοφοβία και έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για να καλύψει ένα φάσμα, ιδιαίτερα καπηλευόμενο εξ αριστερών, ιδεών που αφορούν πολιτικές όπως η «μάχη για κοινωνική δικαιοσύνη». Όσον αφορά το πολιτικό πεδίο έχει μετατραπεί σε μια μονολεκτική περίληψη της αριστερής πολιτικής ιδεολογίας, με επίκεντρο την πολιτική της κοινωνικής δικαιοσύνης και την κριτική φυλετική θεωρία. Χρησιμοποιείται έτσι ‘διακομματικά’: ως συντομογραφία για την πολιτική προοδευτικότητα από την αριστερά και ως δυσφήμιση της αριστερής κουλτούρας από τη δεξιά…
Τρώνε cancel…
Όλοι οι λόγοι για ‘επίγνωση και επαγρύπνηση’ που κομίζει ήταν και είναι, αρχικά ορθοί, όμως, δυστυχώς, φθάνει να μετατρέπεται, από κάποιους, σε έναν εμμονικό δικαιωματισμό που έχει οδηγήσει σε αυτό που ονομάζουμε κουλτούρα της ακύρωσης (cancel culture). Αυτή, μετατρέπει τις υγιείς ενστάσεις, και εντάσεις, σε αγεφύρωτες συγκρούσεις, και, ο «αξιοπρεπής διάλογος» πεθαίνει…
Η ‘κουλτούρα ακύρωσης’ είναι μια σύγχρονη μορφή λογοκρισίας/εξοστρακισμού, κατά την οποία κάποιος απομακρύνεται από τους κοινωνικούς ή επαγγελματικούς κύκλους – είτε διαδικτυακά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είτε στην πραγματική ζωή. Όσοι υπόκεινται σε αυτόν τον εξοστρακισμό λέγεται ότι έχουν «ακυρωθεί» (έχουν φάει cancel) και, ως επί το πλείστον, θύματα πέφτουν άνθρωποι, ανώνυμοι και επώνυμοι άνθρωποι, που αντιβαίνουν τον καθωσπρεπισμό και την πολιτική ορθότητα…
Οι οπαδοί αυτής της ‘κουλτούρας’, θεωρούν ότι είναι ορθό (πολιτικά) η, παντοιοτρόπως, αποφυγή εκφράσεων ή ενεργειών που πιστεύεται ότι αποκλείουν, περιθωριοποιούν ή προσβάλλουν ομάδες ανθρώπων που μειονεκτούν κοινωνικά ή γίνονται διακρίσεις εις βάρος τους. Φυσικά, χάρη στο κίνημα της ‘πολιτικής ορθότητας’ αποκαταστάθηκαν ορισμένες κοινωνικές αδικίες. Διαπιστώνεται, όμως, ότι υπήρξε εκφυλισμός και εκτροπή αυτής της κίνησης προς μια μορφή ελέγχου της σκέψης που απειλεί την ελευθερία λόγου (λογοκρισία) και προς μια συμμόρφωση στις εμμονικές απαιτήσεις κάποιων ομάδων πίεσης…
Η «κουλτούρα της ακύρωσης», βασισμένη σε μια διαστρεβλωμένη πολιτική ορθότητα, είναι η δημοφιλής σήμερα ενέργεια της «απόσυρσης υποστήριξης» με στόχο την ακύρωση δημόσιων και άλλων προσώπων, κοινοτήτων και εταιρειών, αφού έχουν κάνει ή έχουν πει κάτι που μπορεί να είναι ή να θεωρηθεί ότι είναι παράνομο ή απαράδεκτο ή προσβλητικό και εκφράζεται στα social media με τη μορφή του συλλογικού αποτροπιασμού…
Αντανακλάται, έτσι, μια αγελαία νοοτροπία, μια μάζα, ένας όχλος, που ενώνεται γύρω από έναν κοινό σκοπό λειτουργώντας εκφοβιστικά. Δεν επιθυμεί να σκεφτεί και να ερευνήσει αλλά, μόνο, να καταβαραθρώσει πρόσωπα -που μπορεί και μέχρι πρότινος να ακολουθούσε- για «αποκαλύψεις», που μάλιστα, συχνά, ανατρέπονται ή αποκτούν νέα διάσταση μέσα σε λίγες μέρες…
Γιατί, όμως, μπορούν κάποιοι να εκφέρουν οπισθοδρομικές ή αντιδημοκρατικές απόψεις, να εξαπολύουν ρητορική μίσους και, κάποιοι άλλοι, που αισθάνονται τραυματισμένοι από τη ρητορική αυτή, θα πρέπει να σιωπούν; Τελικά, η ‘πολιτική ορθότητα’ αντί να υπερασπίζεται τη διαφορετικότητα, καταλήγει να πριμοδοτεί την ομοιομορφία και τον συντηρητισμό απομακρύνοντας τις κοινωνίες από την ετερότητά τους… Φθάνει να ταυτίζει το μη αποδεκτό με το εξοριστέο…
Η συζήτηση, ιδιαίτερα στην Αμερική που αναπτύχθηκαν αυτά τα κινήματα, γύρω από την κουλτούρα του “woke” έχει καταστεί αιτία μεγάλης πόλωσης και διχασμών. Άλλοι λένε ότι βοήθησε στην ευαισθητοποίηση σε θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, άλλοι ισχυρίζονται ότι το παρατράβηξε…
Η υπερβολή οδηγεί στη βία
Κινήματα διαμαρτυρίας όπως το Black Lives Matter, το MeToo (που οδήγησε πολλές γυναίκες να βρουν το κουράγιο να μιλήσουν δημόσια για τις σεξουαλικές επιθέσεις σε χώρους εργασίας, τις υποτιμητικές συμπεριφορές των ανδρών απέναντί τους και τα τοξικά περιβάλλοντα στα οποία βρέθηκαν) και άλλα κατά της ομοφοβίας, αναπτύχθηκαν ραγδαία και ασκούν μεγάλη επιρροή. Ο όρος «woke» όμως έχει εμπλακεί πια στους διχαστικούς πολιτιστικούς πολέμους της Αμερικής. Και η υπερβολή είναι πασιφανής σε ακαδημαϊκούς, επαγγελματικούς και άλλους χώρους έως το πεζοδρόμιο που η ‘διαμαρτυρία’ εξελίσσεται σε βία και λεηλασίες…
Στα αμερικανικά πανεπιστήμια σήμερα ανθεί το “wokeism”. Η «ορθοδοξία» των απόψεων καθορίζεται με βάση τη συμπεριληπτικότητα, την εναντίωση στον ρατσισμό, την ισότητα. Οι εκτραχύνσεις, όμως, είναι μεγάλες… Καθηγητές εκβιάζονται με διωγμούς από την εργασία τους, αν δεν συμπεριφερθούν όπως θεωρούν και απαιτούν οι υπέρμαχοι του “wokeism” -φοιτητές, διοικητικοί υπάλληλοι και άλλοι καθηγητές της ίδιας κουλτούρας-, οι οποίοι, με αυτόν τον τρόπο, έφθασαν να αντιμάχονται την ελευθερία του λόγου.
Πολλά Πανεπιστήμια εκδίδουν πλέον «κανόνες συμπεριφοράς» που όλοι οφείλουν να ακολουθούν. Απαιτείται από τους καθηγητές να μαθαίνουν μια «νέα διάλεκτο» κατηγοριοποίησης με βάση το φύλο, για να απευθύνονται στους φοιτητές. Αν δεν το κάνουν τους …«ακυρώνουν»! Αν, πάλι, κάνουν λάθος, απαιτείται να ζητήσουν συγνώμη!
Από την υγιή αποδοχή και την συμπεριληπτικότητα -την αναγνώριση στην διαφορετικότητα του κάθε σεξουαλικού προσανατολισμού που επιλέγει ο καθένας ως αναφαίρετο δικαίωμά του- κάποιοι, εκεί, εμμονικά ασχολούνται δημιουργώντας «νέα λεξικά προσωπικών αντωνυμιών» (έχουν φθάσει στις 78 αντωνυμίες φύλου), απαιτώντας πως θα πρέπει να τους αποκαλούν οι άλλοι, οι οποίοι, για να είναι ‘πολιτικά ορθοί’ (και με τον φόβο της ‘ακύρωσης’, επαγγελματικών και άλλων διωγμών που μπορεί να υφισταθούν) καταναγκάζονται να μαθαίνουν «νέες γλώσσες-αντωνυμίες»…
Φυσικά και ο αυτοπροσδιορισμός είναι δικαίωμα του καθενός, οι εκβιαστικές απαιτήσεις -κανόνες συμπεριφοράς- όμως, υπό τον φόβο της «ακύρωσης» δεν είναι…
Έτσι, πολλά αμερικανικά πανεπιστήμια, που φημίζονταν για την ελευθερία της έκφρασης και της σκέψης, έχουν, σε πολλές περιπτώσεις, γίνει χώροι καταστολής αυτών. Στο διάστημα των τελευταίων πέντε-έξι ετών η ελίτ των αμερικανικών πανεπιστημίων μεταμορφώθηκε από χώρο ελεύθερης έκφρασης, σε χώρο ουσιαστικά καταστολής της σκέψης…
Βέβαια, μπορεί να υπάρχει τεράστια πίεση για συμμόρφωση σε μέρη όπως, για παράδειγμα, η Νομική Σχολή του Yale, όπου καμία μικροπαραβίαση δεν είναι τόσο μικρή, ώστε να μην προκαλέσει την οργή των ‘λογοκριτικών δυνάμεων’, …τελικά, όμως, οι Αμερικανοί εξακολουθούν να είναι ελεύθεροι να απορρίψουν το ήθος του “Woke” και της κουλτούρας της ακύρωσης, ακόμη και αν μερικές φορές πρέπει να εγκαταλείψουν τα ιδρύματά τους και τις δουλειές τους ως αποτέλεσμα (πράγμα που συμβαίνει, πλέον, κατά κόρον).
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ‘wokeism’ θα αποτύχει, λένε πολλοί σκεπτόμενοι Αμερικανοί και άλλοι. Για κάθε προσπάθεια ακύρωσης ορισμένων συγγραφέων, άλλοι θα τους δημοσιεύουν. Για κάθε ντιρεκτίβα να διορθωθεί η γλώσσα αντικαθιστώντας κάποιες λέξεις με άλλες, οι άνθρωποι, απλώς, θα βρίσκουν πιο ανατρεπτικούς τρόπους να πουν το ίδιο πράγμα. Για κάθε προσπάθεια να μετατραπούν τα λύκεια και τα πανεπιστήμια σε εργοστάσια ‘wokeism’, θα υπάρξουν προσπάθειες για μια νέα αρχή…
Σύγχυση των ορίων
Προς το παρόν, όμως, πολλές υποθέσεις, είτε πρόκειται για «συμπεριφορές των λευκών», είτε για ομοφοβικές κατηγορίες ή κατηγορίες σεξισμού συγχέουν τα όρια. Έτσι, για παράδειγμα, ένα «άτυχο» φλερτ ερμηνεύεται ως σεξουαλική παρενόχληση, κλπ. και προσωπικότητες «ακυρώνονται-δολοφονούνται», πριν καν την αναμονή των αποφάσεων των θεσμικών οργάνων της Δικαιοσύνης, ή, ακόμα χειρότερα, γίνονται αιτίες εκβιασμών προς ικανοποίηση ποικίλων συμφερόντων…
Διευθυντές εντύπων απολύονται, επειδή δημοσίευσαν αμφιλεγόμενα άρθρα, βιβλία αποσύρονται για δήθεν ανακρίβειες, δημοσιογράφοι δέχονται εντολές να μη γράφουν για συγκεκριμένα θέματα. Καθηγητές γίνονται στόχοι ερευνών, γιατί μνημόνευσαν λογοτεχνικά έργα στις διαλέξεις τους και επικεφαλής Οργανισμών απομακρύνονται για απλά σφάλματα».
Πλέον, στις ΗΠΑ, ο λαϊκισμός, ο “wokeism” και η ασυναρτησία που τον συνοδεύει, αποτελούν τη νέα δήθεν προοδευτική κουλτούρα. Πολιτικά, μια ‘αριστερή φράξια’ του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ έχει για τα καλά διαποτιστεί από την εμμονική πάλη εναντίον των διακρίσεων. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που οδήγησε και ακόμα οδηγεί, πολλούς Αμερικανούς στην αγκαλιά του Τραμπ…
Εξ αιτίας όλων αυτών, και, θέλοντας να γεφυρώσουν τα ‘χάσματα’, ένα κύμα αντίδρασης από προσωπικότητες, όπως οι J.K. Rowling, (η συγγραφέας του «Χάρι Πότερ» που βρέθηκε στο στόχαστρο για τρανσφοβία), η Margaret Atwood, Salman Rushdie, Noam Chomsky, Garry Kasparov και Τζέφρι Ευγενίδης, στην «επιστολή για τη δικαιοσύνη και τον ανοιχτό διάλογο» που υπέγραψαν 150 συγγραφείς, καθηγητές πανεπιστημίων και διανοούμενοι και δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 2020 στο περιοδικό Harper’s Magazine, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα στην ελευθερία λόγου που κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες κι επαναστατικά ρεύματα στο παρελθόν, κατήγγειλαν πως η εξάπλωση του πνεύματος απαγόρευσης οδηγεί σε δυσανεξία για τις αντίθετες απόψεις και ενισχύει την τάση για δημόσια διαπόμπευση και εξοστρακισμό…
Μια λέξη, λοιπόν, που χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει την αφύπνιση κατά του ρατσισμού, μεταμορφώθηκε σε μια ακραία ιδεολογία δικαίου ενάντια σε όλες τις καταπιέσεις της πλειοψηφίας, δοκιμάζοντας το Κράτος Δικαίου στις φιλελεύθερες τουλάχιστον δυτικές δημοκρατίες….
Στο πυρ το εξώτερο
Φτάσαμε, έτσι, ξεκινώντας από τις ΗΠΑ, στη συνέχεια στον Καναδά, στο Ηνωμένο Βασίλειο και πλέον, σταδιακά, στην υπόλοιπη Ευρώπη, να εξαπλώνονται λογοκρισίες, εξοστρακισμοί, αναθέματα, απειλές, ακόμα και καταστροφές ή βανδαλισμοί έργων τέχνης, απόπειρες γλωσσικής και ιστορικής αναθεώρησης και εκστρατείες λιντσαρίσματος από μέσα ενημέρωσης και κοινωνικά δίκτυα, οι οποίες πραγματοποιούνται από ακτιβιστές ή ενώσεις έμφυλων ή φυλετικών μειονοτήτων. Η διαφορετικότητα περιορίζεται στο χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία, το φύλο ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό…
Ο “wokeism” είναι μια ιδέα που, τελικά, μπορεί να προσαρμόζεται, ως «συνταγή», σχεδόν σε κάθε χώρα: Εντοπίστε μια σημαντική μορφή καταπίεσης σε μια συγκεκριμένη περιοχή ή κράτος, υποστηρίξτε ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι πιο ευαίσθητοι σε αυτήν, προσθέστε μερικά ρητορικά φινιρίσματα, εκκαθαρίστε μερικούς παραβάτες (και μερικούς αθώους) και ιδού – έχετε δημιουργήσει ένα ακόμα ‘woke’ κίνημα…
Οι σκεπτόμενοι προειδοποιούν για τη «δικαιοσύνη του όχλου», ενώ οι «ακτιβιστές» πανηγυρίζουν για τη νέα τους δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο… Για αυτούς, ο σκοπός της λογοτεχνίας και της τέχνης πρέπει να είναι να μεταφέρουν θετικά μηνύματα και να διορθώνουν τις κοινωνικές ανισορροπίες. Για παράδειγμα:
– Μια βιβλιοθηκάριος, βιβλιοπώλης και ανεξάρτητη δημοσιογράφος με έδρα τη Μινεσότα, η Amanda MacGregor, επιβεβαιώνει ότι «τα έργα του Σαίξπηρ είναι γεμάτα προβληματικές, ξεπερασμένες ιδέες, με άφθονο μισογυνισμό, ρατσισμό, ομοφοβία, ταξισμό, αντισημιτισμό και μισογυνισμό» και θα πρέπει να απαγορευτούν στα σχολεία. Όπως αναφέρεται, πολλοί άλλοι εκπαιδευτικοί στις ΗΠΑ αρνούνται να διδάξουν Σαίξπηρ αμφισβητώντας τη «λευκότητα» των έργων του…
– Μετά από αναφορές δύο οργανώσεων για την ελευθερία του λόγου (National Coalition Against Censorship και Freemuse), τα έργα του Σαίξπηρ συγκαταλέγονται μεταξύ των 11.851 βιβλίων που έχουν απαγορευτεί στις φυλακές του Τέξας, καθώς και σε πολλά σχολεία και βιβλιοθήκες των ΗΠΑ.
– Στον Καναδά, το Συμβούλιο Καθολικών Σχολείων Providence, το οποίο διαχειρίζεται περίπου 30 σχολεία στο Οντάριο, κατέφυγε το 2019 σε ένα auto-da-fé («δημόσιο κάψιμο») 5.000 βιβλίων για νέους, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων κόμικς του Αστερίξ και του Lucky Luke, «για να θάψει τις στάχτες του ρατσισμού, των διακρίσεων και των στερεοτύπων», για τα οποία κατηγορούνται τα βιβλία αυτά.
– Στη Γαλλία, αυτή η αντίληψη είναι πολύ διαδεδομένη στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στα Πανεπιστήμια… Στο Πανεπιστήμιο Paris-VIII και από το συνδικάτο των εκπαιδευτικών SUD-Éducation 93, έχουν δημιουργηθεί «φυλετικά αμιγείς» δεξαμενές σκέψης και εργαστήρια. Τον Μάρτιο του 2019, ένα έργο του Αισχύλου -«Οι Ικέτιδες»- δεν μπορούσε να παιχτεί στο αμφιθέατρο Richelieu της Σορβόννης, καθώς η σκηνοθεσία του κατηγορήθηκε για ρατσισμό και το ‘blackface’ (η χρήση μαύρου μακιγιάζ σε μη μαύρους ηθοποιούς) θεωρήθηκε ότι διαδίδει φυλετικά στερεότυπα…
Οι καταστροφές ή οι βανδαλισμοί αγαλμάτων που θεωρούνται σύμβολα του ατλαντικού δουλεμπορίου, της δουλείας, της αποικιοκρατίας και της μετα-αποικιοκρατίας, είναι συχνές, όπως εκείνα του Χριστόφορου Κολόμβου, του Θίοντορ Ρούσβελτ, του Αβραάμ Λίνκολν, του Θερβάντες στις ΗΠΑ, του Έντουαρντ Κόλστον, του Σεσίλ Ρόουντς ή του Ουίνστον Τσόρτσιλ στο Ηνωμένο Βασίλειο, του Κολμπέρ, της Ζοζεφίν ντε Μποαρνέ, του Βίκτορ Σούλντερ, του Ντε Γκωλ στη Γαλλία κλπ. Οι ακτιβιστές θέλουν να διαγράψουν αυτό το «ευρωπαϊκό επαίσχυντο παρελθόν και τα σημερινά του σκουπίδια», προκειμένου να καταπολεμήσουν τον συστημικό ρατσισμό των δυτικών κοινωνιών και την κυριαρχία των μειονοτήτων από την ιδεολογία της λευκής υπεροχής…
Γενικά, η γλώσσα, η ιστορία, η τέχνη, η μουσική, η λογοτεχνία και η εκπαίδευση θα πρέπει να καθαριστούν από όλα τα αδικήματα, πραγματικά ή μη, παρόντα ή παρελθόντα, κατά των μελών αυτών των φυλετικών ή έμφυλων «μειονοτικών κοινοτήτων». Νέες λέξεις, ευφημισμοί, περιφράσεις, εμφανίζονται για να αντικαταστήσουν αυτές που τώρα θεωρούνται προσβλητικές.
Όπως στο «1984» του George Orwell, η ιδέα είναι να αποτραπεί η έκφραση κριτικών ιδεών με την αλλαγή του λεξιλογίου. Η λέξη «γυναίκα» πρέπει να αντικατασταθεί από τη λέξη «άτομο που έχει έμμηνο ρύση», η λέξη «μητέρα» από τη λέξη «γονέας που γεννάει» κλπ. Περιφράσεις με τις οποίες θα μπορούσε να γελάσει κανείς, αν η κριτική, η αμφισβήτηση ή η κοροϊδία τους δεν οδηγούσε σε λιντσάρισμα του «ενόχου» από κοινωνικά δίκτια και μέσα ενημέρωσης ή ακόμη και στην απόλυση από τη δουλειά του, επειδή θεωρείται «απαράδεκτη τρανσφοβική στάση»…
Πολλοί είναι εκείνοι που συμβάλλουν ενεργά (συνειδητά ή ασυνείδητα) στη διάδοση της ηθικής συμμόρφωσης του ‘Wokeism’: στα πανεπιστήμια, στον πολιτιστικό τομέα, όπου οι καλλιτέχνες και οι παραγωγές τους διευκολύνουν τη διάδοση των ιδεών, των ταμπού και των αναθέματων τους. Χωρίς ενδοιασμούς, πολλά δυτικά ΜΜΕ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης συμβάλλουν στην ευρύτερη διάδοσή τους.
O σκοπός, όμως, δεν μπορεί ποτέ να δικαιολογήσει τα μέσα… Η λογοκρισία, το μποϊκοτάζ ή η δημόσια ταπείνωση ατόμων -παρελθόντων ή παρόντων- των οποίων οι απόψεις ή η συμπεριφορά θεωρούνται προσβλητικές, ενοχλητικές ή κρίνονται ότι αποκλίνουν από αυτή τη νέα μισαλλόδοξη και πολεμοχαρή ιδεολογία της (κατ’ ευφημισμό) «κοινωνικής δικαιοσύνης», όταν η ‘οπλοποίηση’ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ή των τηλεοπτικών λαϊκών δικαστηρίων, οδηγεί στην υπονόμευση της καριέρας ή της φήμης των διαφωνούντων, όπως αποδεικνύουν εκατοντάδες τρέχουσες περιπτώσεις, δεν αποτελούν τρόπο ευαισθητοποίησης σε κοινωνικά ζητήματα, αδικία, ανισότητα και προκαταλήψεις.
Αποτέλεσμα η δημιουργία των δύο άκρων, τα οποία, εν τέλει, συμβάλλουν στη ριζοσπαστικοποίηση των δημόσιων συζητήσεων, θέτοντας σε κίνδυνο τις ήδη εύθραυστες δημοκρατίες μας, τροφοδοτώντας ένα όλο και πιο βίαιο κοινωνικό κλίμα. Αυτό, είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό στο οποίο θα έπρεπε να έχει οδηγήσει η ‘wokeism’ κουλτούρα και ο στόχος της ειρηνικής συμβίωσης μέσα στη διαφορετικότητα…
Ξεκίνησε με τις αξίες της ενσυναίσθησης, της φροντίδας για τους ευάλωτους και της επιθυμίας να τερματιστεί η αδικία και, κατέληξε να οδηγεί ακριβώς στα αντίθετα…
Τελικά, ο ‘wokeism’ έγινε μια σκληρή και επικίνδυνη λατρεία. Η «θρησκεία-αίρεση των ξύπνιων» όπως θα μπορούσε καλύτερα να το αποδώσουμε ελληνιστί… Και οι ζηλωτές της νέας θρησκείας δεν αστειεύονται! Καταστρέφουν τις ζωές των ανθρώπων και των δύο φύλων, όλων των φυλών και -αν χρειαστεί- όλων των ηλικιών, στο όνομα κάποιας «ιδεολογικής ατζέντας». Ο μισαλλόδοξος Θεός τους είναι αδίστακτος και απολύτως δυσανεκτικός. Στη «θρησκεία» τους δεν υπάρχει κατανόηση, στοργή και συμπόνια. Η αποδοχή και η καλοσύνη δεν μπορούν να πραγματωθούν ποτέ μέσα από την περιχαράκωση!
Η «κουλτούρα» της ακύρωσης είναι η «αντίθεση» του ελέους, της συγχώρεσης. Αν κάνεις ένα παραστράτημα, αν πεις τη λάθος λέξη, αν σχετίζεσαι με τους λάθος ανθρώπους, αν διαφωνείς, αν δεν συμμορφωθείς με το νέο λεξιλόγιο και δεν ενστερνιστείς αδιαμαρτύρητα τον νέο, άκαμπτο «ηθικό κώδικα», τότε σου αξίζει να καείς στην πυρά…
Αυτό δεν είναι απλά ανόητο. Είναι οργουελικό, όπως πολλοί εκφράζουν. Είναι μια ωμή προσπάθεια να μετατραπεί ο καθημερινός λόγος σε μια διαρκή, πολιτικοποιημένη και σχεδόν ασυνείδητη καταγγελία του «συστήματος». Όποιος έχει αφιερώσει χρόνο στην ανάλυση του τρόπου λειτουργίας των ολοκληρωτικών καθεστώτων του 20ού αιώνα θα παρατηρήσει τις ομοιότητες. Θα παρατηρήσει, επίσης, ότι το κύριο πράγμα που διαχωρίζει εκείνα τα καθεστώτα από τους σημερινούς θεσμούς του ‘wokeism’ είναι το στοιχείο του κυβερνητικού καταναγκασμού.
Ολοκληρωτισμός
Αυτή η «κουλτούρα» αγκάλιασε μια σειρά από ολοκληρωτικά μέσα, αντίθετα στη δημοκρατία και τη συνταγματική διακυβέρνηση. Η λογική του ‘wokeism’ είναι η αιώνια λογική του τραμπούκου Ιακωβίνου με τις λίστες γκιλοτίνας των ακάθαρτων επαναστατών, ο όχλος λιντσαρίσματος του 19ου αιώνα που εισβάλλει στη μεθοριακή φυλακή, οι Ερυθροφρουροί που κυνηγούσαν τους αντεπαναστάτες και τα αναγκαστικά ψυχιατρεία της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο αξιοπρεπής και ορθός λόγος ασφυκτιά και η «απαρχαιωμένη» αρετή της ανεκτικότητας ξεχνιέται… Ο οικουμενισμός, όπως ορίζεται, είναι η αντίληψη ότι όλοι πρέπει να αντιμετωπίζονται το ίδιο σε μια δημοκρατία χωρίς χρώματα. Αντίθετα, ο ‘wokeism’ δίνει έμφαση στη φυλή και την ταυτότητα.
Είναι ειρωνικό, αλλά κάθε κίνημα, τελικά, είναι επιρρεπές στο να γίνει αυτό που περιφρονεί. Ο Νίτσε το έχει διατυπώσει καλύτερα: «Όποιος πολεμά τα τέρατα, πρέπει να φροντίζει να μη γίνεται τέρας στην πορεία»…
Και, την ώρα που στη Δύση παίζουμε δημιουργώντας προσωπικές αντωνυμίες, «δικάζουμε» και «καταδικάζουμε» ο ένας τον άλλον -λες και δεν έχουμε κάτι καλύτερο, δημιουργικότερο να κάνουμε- οι Ρώσοι εισβάλουν στην Ουκρανία (γιατί όχι, έτσι, σε λίγο και οι Κινέζοι στην Ταϊβάν και, πάμε λέγοντας)…
Για φανταστείτε πραγματικά να «ξυπνούσαμε», να είχαμε επίγνωση και να επαγρυπνούσαμε για αληθινά πανανθρώπινη Κατανόηση, Δικαιοσύνη και Αλήθεια…
