Τη στιγμή που γράφουμε αυτές τις γραμμές, το παράδοξο έγινε πραγματικότητα… Ένας πόλεμος που κανείς δεν επιθυμούσε, και όμως, συνέβη. Και, αυτό διότι όσο και να θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο πολιτισμός, η ανάπτυξη των επιστημών, της τεχνολογίας, η 4η βιομηχανική επανάσταση, η συλλογική προσπάθεια για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής κλπ, εξασφαλίζουν μια ζωή ισορροπίας και ειρήνης, υπάρχει πάντα το απρόβλεπτο, η …διαστροφή του ενός που μπορεί να γίνει καταστροφή των πολλών.
Αυτός ο παραμορφωτικός καθρέφτης της αλήθειας, του «ευ ζην», ανατρέπει τα δεδομένα και κάνει το χαμόγελο κλάμα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, κουρέλι. Και, ποιος φταίει για όλα αυτά; Όλοι μαζί το φτιάξαμε το φαινομενικά επίπεδο πλην ανομοιογενές κάτοπτρο της εποχής. Άλλοι εκούσια και άλλοι ακούσια δεν σπάσαμε όταν έπρεπε τον παραμορφωτικό καθρέφτη της πραγματικότητας, αλλά συνεχίσαμε να κοιταζόμαστε ακόμη και αν δεν μας άρεσε αυτό που βλέπαμε.
Ξεχάσαμε τι έγινε στο παρελθόν, στην Ουκρανία και «πέφτουμε από τα σύννεφα» τώρα που γίνεται η εισβολή των Ρώσων και απορούμε για μια πολεμική αναμέτρηση που δεν είχε γίνει είπαν από το Β΄ΠΠ… Λες και οι άλλοι δεκάδες πόλεμοι από τότε, -κάποιοι διαρκείς-, επίσημοι ή ακήρυχτοι, είναι σε άλλο πλανήτη. Μα, έτσι θέλουμε να βλέπουμε τα πράγματα, παραμορφωμένα, κατά το δοκούν. Δεν ενδοσκοπούμε, δεν αναζητούμε την αλήθεια, δεν ερευνούμε ώστε να πάρουμε απαντήσεις και να δώσουμε λύσεις για να πάμε παρακάτω.
Σε αυτές τις πλασματικές αποτυπώσεις της αλήθειας κινήθηκε η θεματική μας, αυτή τη φορά, οπότε μας πρόλαβε η πικρή εξέλιξη των γεγονότων. Γι’ αυτό και αναλύουμε την τρέχουσα κατάσταση στη διακεκαυμένη ζώνη, εξηγώντας πως φτάσαμε από την «περεστρόϊκα» σε αυτήν, απευχόμενοι τα χειρότερα για την ευρύτερη περιοχή και τον κόσμο. Μας «καίει» η αρχή της βίας, της οπαδικής, μα και εκείνης των πανεπιστημίων που επιδεινώνονται, τελευταία. Το κακό έχει ρίζες χαμηλά, συνεπώς, η προβολή τους στο επίπεδο της ασυδοσίας αυταρχικών ηγετών-δικτατόρων εξηγείται και μάλλον δεν πρέπει να απορούμε.
Αναρωτιόμαστε, επίσης, γιατί υγιείς θέσεις μετατρέπονται σε ακραίες και αντιδημοκρατικές συμπεριφορές. Πρόκειται για τον ‘εμμονικό δικαιωματισμό’ που έχει οδηγήσει σε αυτό που ονομάζουμε κουλτούρα της ακύρωσης (cancel culture).
Και τι γίνεται με το δίκαιο, ως απόλυτη έννοια; Η απονομή της δικαιοσύνης λειτουργεί ευεργετικά, έχει νόημα για την αποκατάσταση των κοινωνικών σχέσεων μεταξύ θύματος και θύτη εν τη ευρεία εννοία; Μιλάμε, ως εκ τούτου, για την ανάγκη επανορθώσεων με ανθρωποκεντρική διάσταση, ως επακόλουθο της ποινικής διαδικασίας.
Παράλληλα, επιχειρούμε να καθαρίσουμε το θολό καθρέφτη με εργαλείο τον αποτελεσματικό αλτρουισμό που αποσκοπεί στην ουσιώδη προσφορά στο συνάνθρωπο ο οποίος χρειάζεται στήριξη. Μας βοηθά η φιλοσοφία του Ιμμάνουελ Καντ περί της κατηγορικής ηθικής που πρέπει να συνδέεται με τη βούληση, ώστε να αποτρέπονται καταστάσεις συμφοράς όπως και αυτή του πολέμου.
Φυσικά, δεν ξεχνάμε ποιοι είμαστε και τι πρεσβεύουμε. Έτσι, ξεκινούμε με την εποικοδομητική δημοσιογραφία που αποκαθιστά τις στρεβλώσεις της πραγματικότητας, αμβλύνοντας τις αντιθέσεις και οδηγώντας σε λύσεις. Συναφώς δίνουμε έμφαση και στην ερευνητική δημοσιογραφία που οφείλει να λειτουργεί με αποδείξεις, χωρίς προκαταλήψεις και εξαρτήσεις…
