Αγαπητέ Αναγνώστη,
Φτάσαμε, για ακόμη μια φορά, -την τέταρτη από το ξεκίνημα της προσπάθειας του Ορθού Λόγου-, στο τέλος ενός έτους.
Εν όψει των παρόντων και των μελλούμενων, παραφράσαμε, ως τίτλο του τεύχους μας, ένα μέρος στίχου από τον Ριχάρδο Γ’ (Πράξη 1η, Σκηνή 1η) του Σαίξπηρ, χρησιμοποιώντας έτσι μια έκφραση που, από τότε, υπονοεί θετικότητα, για να δώσουμε έμφαση στην προσωρινή φύση των κακών στιγμών και στο ότι μπορούν να ξεπεραστούν…
Τώρα της δυσαρέσκειάς μας τον χειμώνα
τον έκαμε θέρος λαμπρό τούτος του Γιορκ ο ήλιος’
κι όλα τα σύννεφα που πλάκωναν το σπίτι μας
θάφτηκαν στη βαθιά κοιλιά του ωκεανού.
Τώρα φορούν τα μέτωπά μας στέμματα νίκης’
τα φθαρμένα μας όπλα τα κρεμάσαμε κειμήλια’
τ’ αυστηρά μας στρατόπεδα έγιναν εύθυμα κέντρα’
οι φοβερές πορείες μας χοροί ψυχαγωγίας.
Την άγρια του όψη ομάλυνε ο κατσούφης πόλεμος’
και τώρα – αντί σε ολάρματες φοράδες καβαλάρης
να φοβερίζει τους περίτρομους αντιπάλους -,
σεισολυγίζεται σε μιας κυράς την κάμαρη
ηδονιζόμενος στις λάγνες νότες του λαγούτου.
Είναι αλήθεια ότι ως Ανθρωπότητα -και όχι μόνο ως Ελλάδα- βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της Ιστορίας, σε ένα μεταίχμιο, μεταξύ δύο διαφορετικών πορειών. Μιας που μας οδηγεί μπροστά, σε ένα μέλλον φωτεινό, αντιμετωπίζοντας και ξεπερνώντας, τελικά, το κάθε πρόβλημα με ενότητα και συνεργασία, και, μιας που οδηγεί σε ένα παρελθόν σκοτεινό, απομονωτισμού, διχασμών και συγκρούσεων. Στο χέρι όλων μας η επιλογή…
Όπως έγραψε χαρακτηριστικά σε πρόσφατο άρθρο του ο Πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση, Αντώνης Παπαδημητρίου, «οι άνθρωποι αλλάζουν και μαζί τους αλλάζουν και οι αντιλήψεις για την «πραγµατικότητα». Η κορυφή ενός βουνού βρισκόταν κάποτε στον πυθµένα της θάλασσας. Αυτό που χθες ήταν σταθερό σήµερα, µπορεί να µοιάζει ρευστό και αβέβαιο. Συνεχίζει, ωστόσο, να είναι δηµιουργικό και, πάνω απ’ όλα, ανθρώπινο. Τα φίλτρα µε τα οποία διάβαζε κανείς την παλιά εποχή σαρώνονται και στη θέση τους προβάλλει ο πάντοτε γενναίος και θαυµαστός καινούργιος κόσµος. Βρισκόµαστε, ήδη, στο µεταίχµιο του ψηφιακού σύµπαντος, εκείνου που µεταµορφώνει την πραγµατικότητα και εµπνέει από την πολιτική έως την τέχνη. Αν η πανδηµική ζωή και ο οικειοθελής εγκλεισµός µάς άφησαν µία παρακαταθήκη, είναι ακριβώς αυτή: ότι η ψηφιακή εµπειρία και τέχνη δεν είναι απλώς η εναλλακτική στη γήινη πραγµατικότητα. Είναι η άλλη όψη της κοινής µας ζωής. Το αντικαθρέφτισµα των ίδιων ιδεών που µπορούν να παρουσιάζονται µε καινούργια γλώσσα και αφήγηση για να µαθαίνουν οι παλαιότεροι και να εξελίσσουν οι νεότεροι, αν επιτρέπεται µία παράφραση».
Δεν θα μπορούσε κάποιος να αποδώσει πιο παραστατικά την παρούσα συγκυρία με μία ευρεία θεώρηση των πραγμάτων και όχι στενά, τοπικά, απομονωμένα… Διότι, μόνον έτσι μπορεί να αντιληφθεί ο έλλογος άνθρωπος τις παρούσες εξελίξεις επί Γης.
Αυτή, λοιπόν, η πραγματικότητα, που δείχνει να ανατρέπεται ή να απειλείται από μια πολεμική σύγκρουση εδώ πιο …πέρα, από σκάνδαλα και οικονομικές ατασθαλίες, στο μεγάλο ευρωπαϊκό σπίτι μας, από ακραία συχνά ιδεολογήματα, διχαστικές συμπεριφορές και εν τέλει «πολιτικές», που έχουν αντίκτυπο σε ολόκληρους λαούς, είναι στο χέρι μας να υποστηριχθεί και να μας δώσει δύναμη να προχωρήσουμε. Να συνταιριάξουμε με τη φύση, την ανίκητη σε κάθε περίπτωση, να αγαπήσουμε το ίδιο μας το περιβάλλον και, συναφώς, να το προστατεύσουμε, να αναπνεύσουμε πιο ελεύθερα, εφόσον καταλάβαμε τι σημαίνει αναγκαστικός περιορισμός και εκπαιδευτήκαμε σε δύσκολες για όλους ανεξαιρέτως καταστάσεις.
Τώρα είναι η ευκαιρία για τις μεγάλες συνεννοήσεις, για τους απαραίτητους συμβιβασμούς σε ζητήματα όπως πχ, το περιβαλλοντικό, το εργασιακό, το γεωπολιτικό, το οικονομικό και το ενεργειακό που, εν πολλοίς, είναι ρυθμιστικό όσον αφορά την επάρκεια και τις τιμολογήσεις των πηγών τις οποίες διαθέτουμε. Όπως, επί του προκειμένου, τώρα είναι η ώρα και για τους σημαντικούς στόχους, της κυριαρχίας των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, για την πράσινη ανάπτυξη που θα μας καταστήσει ενεργούς συμμετόχους των νέων πραγματικοτήτων, στο μεταίχμιο των αλλαγών και μιας νέας παγκόσμιας πορείας, η οποία θα ορίσει το μέλλον μας είτε αυτό ορίζεται ως ψηφιακό είτε απλά, …βιώσιμο μέλλον. Τότε μόνο θα πετύχουμε οι εποχές να χάνονται η μία μέσα στην άλλη, να διαπλέκονται ισορροπημένα, αρμονικά.
Ας μην ελπίζουμε σε ένα καλύτερο καλοκαίρι ή ένα καλύτερο φθινόπωρο το 2023. Ας ζήσουμε το τώρα, χωρίς να σταματήσουμε να δρούμε, οραματιζόμενοι μια εξέλιξη προς το καλύτερο, ακόμη και μέσα στα βάθη του χειμώνα…
Ας επιστρατεύσουμε όλους τους μηχανισμούς άμυνας, κουράγιο, πρακτικότητα, δύναμη, επινοητικότητα, αλληλεγγύη, χιούμορ, αισιοδοξία και αγάπη για να παλέψουμε την κάθε μέρα, απολαμβάνοντας τον χειμώνα που επελαύνει…
Ας κρατήσουμε, εν τέλει, το «καλοκαίρι» μέσα μας γιατί όπως λέει και ο Αλμπέρ Καμύ: Μέσα στα βάθη του χειμώνα έμαθα πως, τελικά, μέσα μου υπήρχε ένα ακατανίκητο καλοκαίρι…
Ευχές για Φωτεινά Χριστούγεννα και ένα Λαμπρό 2023!
