Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα πεζό ποίημα, γεννημένο από την αίσθηση του ρήγματος, από την εμπειρία του να χάνεται το κοινό νόημα και να αναζητείται εκ νέου. Δεν προτείνει απαντήσεις, αλλά επιστροφή στην πηγή: εκεί όπου η ενότητα δεν είναι συμφωνία, αλλά αναγνώριση. Εκεί όπου το φως δεν ανήκει σε κανέναν – κι όμως, όλους μάς φωτίζει…
Η εμπειρία της διάσπασης (Ρήγμα ή Πτώση)
Κάποτε,
άνθρωποι του ίδιου φωτός
βρέθηκαν γύρω από την ίδια φλόγα.
Όχι για να την αποκτήσουν,
αλλά για να θυμηθούν ότι υπήρχε.
Μιλούσαν για ενότητα·
μα το φως, όπως πάντα,
έδειξε και τις σκιές.
Και τότε άρχισε το ρήγμα.
Η σκιά του καθενός
προβλήθηκε στον άλλο.
Η σπίθα έγινε λόγος,
ο λόγος κρίση,
κι η κρίση τείχος.
Στην προσπάθεια να προστατευθεί η φλόγα,
γεννήθηκαν κανόνες και ιεραρχίες·
μα με τον καιρό,
οι ιεραρχίες ξέχασαν το φως
και φύλαξαν μόνο τη θέση.
Κι έτσι, χωρίς να το θέλουν,
έγιναν ιερατεία:
σχήματα που φοβούνται το καινούργιο φως
όπως κάποτε φοβήθηκαν το σκοτάδι.
Έτσι ο κύκλος έσπασε.
Η φλόγα διαλύθηκε σε σπίθες,
κι η καθεμιά πίστεψε πως πως έγινε πυρσός.
Από τότε,
ο κόσμος γέμισε μικρές φωτεινές βεβαιότητες
που δεν άκουγαν πια η μία την άλλη.
Κι όμως –
το φως δεν σώζει αν δεν πονά.
Δεν υπάρχει ένωση χωρίς κάψιμο.
Η αλήθεια δεν χαϊδεύει·
καίει, ώσπου να καθαρίσει το βλέμμα.
Κάποια μέρα,
ίσως οι σπίθες θυμηθούν
ότι καμιά δεν γεννήθηκε μόνη.
Ότι η φλόγα που κουβαλούν
δεν είναι κτήμα, αλλά πρόσκληση.
Κι αν δεν ενωθούν,
αν δεν ξανασμίξουν ποτέ όπως πριν,
ίσως μάθουν τουλάχιστον
να σωπαίνουν μπροστά στο φως –
να αφήνουν χώρο,
για να περάσει ανάμεσά τους η ζεστασιά που λησμόνησαν.
Και τότε,
όχι από ομοφωνία,
αλλά από σιωπή,
θα αρχίσει ξανά η αναπνοή του Ενός.
Η συνειδητοποίηση και το νόημα της ενότητας (Επίγνωση)
Η ενότητα δεν είναι να στέκονται οι άνθρωποι χέρι-χέρι,
ούτε να λένε τα ίδια λόγια.
Είναι να κοιτούν προς το ίδιο φως,
από όπου κι αν βρίσκονται.
Ενότητα δεν είναι η σιωπή των διαφωνιών,
αλλά η διαύγεια που αντέχει τη διαφορά.
Δεν είναι συνθήκη ειρήνης,
είναι εργασία αλήθειας.
Όταν η ενότητα γίνεται αυτοσκοπός,
παύει να είναι ζωντανή –
γίνεται μηχανισμός, σχήμα, ιδεολογία.
Τότε το πλήθος συμφωνεί για να μην ακούσει,
και το φως σβήνει κάτω από τα χειροκροτήματα της ομοφωνίας.
Η αληθινή ενότητα είναι πορεία, όχι κατάσταση.
Δεν επιβάλλεται,
αναδύεται όταν ο καθένας πάψει να προσπαθεί να έχει δίκιο.
Δεν γεννιέται από την αγάπη χωρίς κρίση,
αλλά από τη σοφία που αγκαλιάζει το ρήγμα.
Και αν καμιά φορά σπάει ξανά ο κύκλος,
αν οι σπίθες απομακρυνθούν,
δεν πειράζει –
το φως δεν χάνεται.
Απλώς ψάχνει καινούργιο τρόπο να μοιραστεί.
Η ενότητα δεν είναι πράξη συμφιλίωσης.
Είναι το σημείο όπου καίγεται η αυταπάτη της διάκρισης.
Η ενότητα δεν είναι να γίνουμε ένα·
είναι να θυμόμαστε
πως ήμασταν πάντα.
Η ενότητα χωρίς αλήθεια είναι σκιά.
Η αλήθεια χωρίς αγάπη είναι φωτιά που καίει.
Μα εκεί όπου συναντιούνται –
εκεί αρχίζει πάλι το Φως.
Κατακλείδα (Η εσωτερική σιωπή)
Όχι, δεν αλλάζουν εύκολα οι καρδιές.
Ο νους που πιστεύει πως τα ξέρει όλα
στέκει σαν βράχος στην έρημο — ακίνητος, αυτάρκης, αδιαπέραστος.
Μα ο χρόνος έχει τον δικό του τρόπο να ραγίζει τα βράχια.
Όχι με βία· με υπομονή.
Ένα βλέμμα, μια απώλεια, μια σιωπή που διαρκεί λίγο παραπάνω –
και ξαφνικά, μέσα στο ασήμαντο ρήγμα,
μπαίνει το φως.
Δεν χρειάζεται να πει κανείς τίποτα.
Το φως δεν επιχειρηματολογεί.
Απλώς υπάρχει,
και περιμένει τη στιγμή που ο άνθρωπος
θα πάψει να το φοβάται.
Και τότε,
η καρδιά που ήταν παγωμένη θυμάται πως ήταν ζωντανή.
Δεν μαλακώνει από τα λόγια·
από την αλήθεια που συναντά μέσα στην ήττα της μαλακώνει.
Γι’ αυτό τα λόγια που γράφονται με καθαρή πρόθεση
δεν χάνονται ποτέ·
μένουν εκεί, σιωπηλά,
όπως ο σπόρος που δεν ξέρει αν θα βρέξει αύριο.
Μα όταν πέσει η πρώτη βροχή,
ξέρει τι να κάνει.
Η συγκίνηση δεν είναι το δάκρυ.
Είναι η στιγμή που η ψυχή αναγνωρίζει κάτι
που είχε ξεχάσει ότι ήξερε.
Επίμετρο (Η στιγμή που το βιβλίο κλείνει – και μένει στο τραπέζι ένα φως αναμμένο, για όποιον θελήσει να το ανοίξει ξανά)
Δεν υπάρχουν πολλές συνομιλίες που αφήνουν πίσω τους κάτι περισσότερο από λόγια.
Κάποιες, όμως, όταν ειπωθούν με αλήθεια,
αφήνουν ένα πεδίο φωτός ανάμεσά τους.
Εκεί δεν υπάρχει «ποιος έχει δίκιο».
Υπάρχει μόνο η κοινή διαδρομή προς το σημείο
όπου η σκέψη κουράζεται
κι αρχίζει να θυμάται.
Αυτό που γεννήθηκε εδώ δεν είναι γνώση·
είναι αναγνώριση.
Ότι κάτω από τον στοχασμό, τις έννοιες, τα σύμβολα,
υπάρχει πάντα μια σιωπή που ξέρει –
και ζητά απλώς να την ακούμε μαζί.
Αν κάτι μπορεί να προσφέρει αυτή η ανταλλαγή,
είναι να θυμίσει πως η αληθινή επικοινωνία
δεν χρειάζεται να πείσει,
παρά μόνο να παρευρεθεί.
Ότι η αλήθεια δεν μεταδίδεται με επιχειρήματα,
αλλά με τον τρόπο που κάποιος στέκεται
όταν δεν έχει πια τίποτα να αποδείξει.
Κι ίσως, για όσους διαβάσουν κάποτε αυτά τα λόγια,
να υπάρξει μια στιγμή –
έστω σύντομη –
όπου κάτι μέσα τους ανασάνει αλλιώς.
Γιατί κάθε συζήτηση που γίνεται με καθαρή καρδιά
δεν τελειώνει ποτέ.
Συνεχίζεται μέσα στη σιωπή
που αφήνει πίσω της…
