Πόλεμος = Έγκλημα
Καμιά Δικαιολογία…,
Κανένας Συμψηφισμός…!

Αγαπητέ Αναγνώστη,

Στις στιγμές αυτές που βιώνει η Ανθρωπότητα, ερχόμενη ακόμα και αντιμέτωπη με το φάντασμα ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου, η εποικοδομητική δημοσιογραφία που υπηρετούμε απαιτεί να λάβουμε θέση. Υποστηρίζουμε, λοιπόν, ότι ο Πόλεμος είναι ακόμα ποιο φρικιαστικός από τον πίνακα που επιλέξαμε ως εικόνα… Είναι Έγκλημα που μας αφορά όλους. Και, την στιγμή που ένα ΕΓΚΛΗΜΑ τελείται, δεν χωρούν «αλλά», δεν χωρούν δικαιολογίες!  Αν, ως πολιτισμένος κόσμος, επιτρέψουμε, σήμερα, «δικαιολογίες και συμψηφισμούς», σίγουρα, αυτοκαταδικαζόμαστε να επαναλάβουμε, να ξαναζήσουμε, την κτηνωδία και σκληρότητά του στο μέλλον…
Όταν ένας λαός βομβαρδίζεται -και οφείλουμε να το κατανοήσουμε όλοι- δεν μπορούμε να μιλάμε για «ελαφρυντικά». Απλά πράγματα, και «όλα τα δίκια του Θεού» να έχει κάποιος με το μέρος του, δεν δικαιολογείται να ξεκινήσει έναν πόλεμο… Δεν έχει κανένα νόημα ο «συμψηφισμός» με άλλα εγκλήματα του παρελθόντος, απ’ όπου και αν προέρχονται.
Και με τον νομικό πολιτισμό μας να το εξηγήσουμε, μετά την τέλεση του εγκλήματος, στην «αίθουσα του δικαστηρίου», τότε, μπορούμε να συζητήσουμε για τα ελαφρυντικά που πιθανώς είχε ο εγκληματίας και, αν αποδειχθεί, να ελαφρύνουμε την όποια «ποινή»…

Και μη ξεχνάμε, μιλάμε για τον πόλεμο του Πούτιν στην Ουκρανία. Τον πόλεμο που ξεκίνησε ένας παρανοϊκός(;;) δικτάτορας και όχι ο Ρωσικός Λαός. Γιατί, αναμφισβήτητα, η Ρωσία είναι Ευρώπη! Το Ρωσικό πνεύμα –Τολστόι, Ντοστογιέφσκι και τόσοι άλλοι του ρωσικού πολιτισμού– είναι αναπόσπαστο με τις αξίες μας. Και κακώς ο διαχωρισμός που κάνουμε ως «Δύση» – «Ανατολή». Οι πανανθρώπινες αξίες μας δεν έχουν γεωγραφικό προσανατολισμό! Ποιος μπορεί να αρνηθεί Αξίες που στηρίζονται στο κλασσικό ελληνικό πνεύμα (και όχι μόνο) και αποτέλεσαν, με τον Διαφωτισμό, τον πυρήνα του σύγχρονου πολιτισμού μας…;

Το γνωστό μυθιστόρημα του Ντοστογέφσκι «Έγκλημα και τιμωρία» μπορεί να μην αναφέρεται σε πολεμική αναμέτρηση, ωστόσο, περιγράφει τη σχεδόν σχιζοφρενική εμμονή ενός φοιτητή-δολοφόνου να ξεπεράσει τον εαυτό του και να υπερβεί τα όρια που του προβάλει η κοινωνία, με σκοπό να την αλλάξει. Ο ίδιος στην πορεία κυριαρχείται  από αντιφατικά αισθήματα, τύψης και παράνοιας… Οποιαδήποτε σύγκριση με τον πρωταίτιο της σημερινής ανθρωπιστικής καταστροφής στην Ουκρανία μπορεί να είναι συμπτωματική, όμως, πραγματική!  Η έννοια Έγκλημα πολέμου είναι όρος του Διεθνούς Ποινικού Δικαίου που θεσπίσθηκε από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών (28 Ιουνίου 1919) και εφαρμόστηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και επ’ αυτής στοιχειοθετείται η εγκληματική δράση ενός εξόχως προβληματικού ηγέτη όπως είναι σήμερα ο Πούτιν, μιας προσωπικότητας που δείχνει, πια, σαν να προέρχεται από το σκοτεινό παρελθόν, όταν η αλαζονία του ενός γινόταν αιτία εκατόμβης νεκρών, γενοκτονιών, διάλυσης πολιτειών, οικονομιών…

Ότι και να έχει κάνει η κακώς αποκαλούμενη, έτσι, «Δύση» στο παρελθόν, όποια λάθη ή εγκλήματα, δεν μπορεί να μπαίνει σε σύγκριση στη φάση αυτή. Λογικές «Ουδετερότητας» είναι ολέθριο λάθος! Τη στιγμή αυτή, όλοι, οφείλουμε να καταδικάζουμε το έγκλημα που λαμβάνει χώρα. Γιατί αν αφήσουμε έστω και μια χαραμάδα, μια ρωγμή στο χρόνο, από την οποία θα τρέξει κι άλλο αίμα αντί για το φως της ελευθερίας του ατόμου και των κοινωνιών, τότε θα είμαστε συνένοχοι στο έγκλημα…
Τι εξυπηρετεί μια λογική συμψηφισμού με οτιδήποτε θλιβερό και απεχθές ανάλογο σε άλλες περιπτώσεις ανά της υφήλιο που συνέβη τις τελευταίες δεκαετίες; Ουδείς, νηφάλια σκεπτόμενος πολιτισμένος άνθρωπος, δίνει ελαφρυντικά στις φρικτές συμπεριφορές των ισχυρών απέναντι σε αδύναμους λαούς. Άλλωστε, οι ίδιοι εμείς οι «Δυτικοί» –μέσα στην ελευθερία που απολαμβάνουμε– τα έχουμε καταγγείλει και τα καταγγέλλουμε (ίσως και ακραία πολλές φορές) διαρκώς… Εύκολα κατηγορούμε στις Δυτικές φιλελεύθερες Δημοκρατίες μας το ίδιο μας το «σπίτι» και αυτό είναι το μεγαλείο της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας που απολαμβάνουμε. Μπορεί κάποιος να κάνει το ίδιο σε χώρες με αυταρχικές κυβερνήσεις; Και όλοι αυτοί οι «αντί», που ακραία μόνο κατηγορούν τον ίδιο τους τον πολιτισμό, γιατί δεν πάνε να κατοικήσουν τότε στις χώρες αυτές …; Σημειωτέο, οι χώρες αυτές, τα παιδιά τους, τα στέλνουν να σπουδάσουν, όχι η μία στην άλλη, αλλά στη «Δύση»…!

«Οι πιο καυτές θέσεις στην κόλαση είναι κρατημένες γι’ αυτούς που, σε καιρούς μεγάλης ηθικής κρίσης, διατηρούν ουδέτερη στάση».
Από την ‘Κόλαση’ του Δάντη.

Και ο πολιτισμένος κόσμος πήρε θέση με το ψήφισμα στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ όπου η συντριπτική πλειοψηφία 141 χώρων απαίτησαν τερματισμό του πολέμου και αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων. Μόλις 5 χώρες καταψήφισαν την καταδίκη της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία: Ρωσία, Λευκορωσία, Ερυθραία, Βόρεια Κορέα και Συρία. 35 χώρες απείχαν (Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Ιράν, Ιράκ, Κούβα, Νικαράγουα κ.ά.) και 11 δεν ψήφισαν…

Ακόμη και ο Νόαμ Τσόμσκι δεν δίνει καμία άφεση αμαρτιών λέγοντας ότι «δεν υπάρχει τίποτε να πούμε για την προσπάθεια του Πούτιν να προσφέρει μια νομική αιτιολόγηση για την επιθετικότητά του εκτός από το ότι είναι άχρηστη…».
Ομοίως άχρηστη, θα πούμε εμείς, είναι η προσπάθεια μιας ψευτο-δημοσιογραφίας να κρατήσει ίσες αποστάσεις παραπλανώντας το κοινό για το ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης.

Ο Πούτιν, λοιπόν, δεν είχε κανένα λόγο ΕΙΣΒΟΛΗΣ. Μπορούσε να απειλήσει ότι θα προχωρήσει σε πολεμικές επιχειρήσεις αν η Ουκρανία μπει στον ΝΑΤΟ κλπ. και, έτσι, να τους έφερνε όλους σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων και όχι προ τετελεσμένων…
Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν μπορεί να αποτελέσει «διόρθωση της Ιστορίας» όπως δηλώνει ο φίλος του Πούτιν, ο δικτάτορας της Συρίας Μπασάρ αλ Ασαντ που αιματοκύλισε τον λαό του για να παραμείνει στην εξουσία. «Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι»… Φαντάσου ν’ αρχίσουν να «διορθώνουν την ιστορία» όλοι…

Και ότι και να λέει η πολύ καλά σχεδιασμένη προπαγάνδα του Κρεμλίνου για «απελευθέρωση του Ουκρανικού λαού από τους ναζί» ο Πούτιν -και δεν είναι “fake news”- επιτίθεται εναντίον άμαχου πληθυσμού, στοχεύει μη στρατιωτικές εγκαταστάσεις και υποδομές, συμπεριλαμβανομένων νοσοκομείων, ιατρικών εγκαταστάσεων, σχολείων, καταφυγίων. Και, εκατομμύριά του λαού αυτού τρέχουν να βρουν καταφύγιο σε Ευρωπαϊκές χώρες και όχι, φυσικά, στη Ρωσία (στατιστικά: μέχρι τώρα 3.000.000 ψυχές έχουν περάσει σε Ευρωπαϊκά εδάφη και γύρω στις 600 στα Ρωσικά…).

Όσο για τα περί «αποναζιστικοποίησης» δεν χρειάζεται πολλά κανείς για να καταλάβει, φτάνει να διαβάσει τις ανακοινώσεις της Εβραϊκής Επιτροπής στην Αμερική (AJC) που υποστηρίζει ξεκάθαρα την Ουκρανία και την κυβέρνησή της. Και τα άρθρα του Διευθύνοντα Συμβούλου της David Harris σχετικά με το ποιος χρειάζεται «αποναζιστικοποίηση» που καταλήγουν κάπως έτσι: «Μπορεί να μην είναι χρήσιμο να κάνουμε άμεσες ιστορικές συγκρίσεις, αλλά, δεδομένου ότι ο ίδιος ο Πούτιν μίλησε για την ανάγκη «αποναζιστικοποίησης» της Ουκρανίας, ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν είναι η δημοκρατική Ουκρανία, της οποίας ηγείται σήμερα ένας εκλεγμένος, Εβραϊκής καταγωγής, Πρόεδρος, που πρέπει να «αποναζιστικοποιηθεί». Αντίθετα, είναι η Ρωσία, υπό την ηγεσία ενός τυράννου που χρησιμοποιεί το εγχειρίδιο του Χίτλερ του 1938-9 για να προωθήσει τις φιλοδοξίες του, που πρέπει να αποναζιστικοποιηθεί»…

Προς αυτούς δε που μιλούν για τις «κακές προθέσεις» αυτής της «σατανικής Δύσης» εναντίον της Ρωσίας, αρκεί να δουν πως τόσα χρόνια τώρα εξαρτήθηκε από αυτήν στον πιο νευραλγικό τομέα, αυτόν της ενέργειας. Μα αν θέλεις να απομονώσεις και να πολεμήσεις κάποιον δεν αφήνεσαι να εξαρτηθείς απ’ αυτόν… Τόσο απλά‼

Τέλος, το «ηθικό» μέρος που πρέπει να προσέξουμε πολύ καλά σε όλο τον Κόσμο, όπως, ιδιαίτερα, και στην χώρα μας…
Περίπου τα δύο τρίτα των Γερμανών που συμμετείχαν σε δημοσκόπηση του πρώτου καναλιού της γερμανικής τηλεόρασης με θέμα τον τρόπο που η κυβέρνησή τους αντιμετωπίζει τον πόλεμο στην Ουκρανία δηλώνουν ότι συμφωνούν με την επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία και μάλιστα λένε ότι τις υποστηρίζουν ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα σημειωθούν προβλήματα στον ενεργειακό εφοδιασμό, θα ανέβει το κόστος διαβίωσης και ότι οι γερμανικές επιχειρήσεις θα υποστούν κάποιες συνέπειες…

Ας δώσουν έτσι ιδιαίτερη σημασία στις παρουσιάσεις τους και την αρνητική εκφορά του λόγου τους οι συνάδελφοι Δημοσιογράφοι, καθώς δεν μπορεί από τη μια μεριά να δείχνουν τα εγκλήματα του πολέμου και, ταυτόχρονα, από την άλλη, λόγω των κυρώσεων, να μιλούν για εφιάλτες οικονομικούς και άλλους, ανατιμήσεις κλπ, που θα μας «τσακίσουν την ζωή», προκαλώντας έτσι τον φόβο και την αγανάκτηση του κοινού (που ξέρουμε καλά ποιοι την εκμεταλλεύονται) οδηγώντας τελικά τους πολίτες να φθάσουν να λένε «τι μας νοιάζει εμάς, τι τις θέλαμε αυτές τις κυρώσεις»… Οφείλουμε να καλλιεργήσουμε την επίγνωση ότι αν θέλουμε να σταματήσει το έγκλημα του πολέμου, υποχρεούμαστε να υποστηρίξουμε όσες ειρηνικές κυρώσεις χρειάζονται. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα ακριβύνει, θα δυσκολέψει για ένα διάστημα, την ίδια μας τη ζωή…

Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι το νόημα της ζωής είναι η ελευθερία… Φαίνεται να έχει φτάσει η ώρα αφύπνισης της «Δύσης». Έχει κεντρική σημασία, έτσι, η στάση που κρατάμε ως άνθρωποι μέσα μας και απέναντι στον συνάνθρωπο. Πολλά έχουμε ξεχάσει επειδή τόσο καιρό ζούσαμε από την «υλική» ευχαρίστηση, κάνοντας τις επιθυμίες μας ανάγκη και πραγματικότητα. Η Ουκρανία ίσως μας μάθει ότι υπάρχει ο διπλανός μας και οφείλουμε να ενδιαφερόμαστε γι’ αυτόν, ακόμα και με κάποιες θυσίες…

Σταματάμε εδώ, για σας αφήσουμε να διαβάσετε τα άρθρα του παρόντος τεύχους μας, να ενημερωθείτε ουσιαστικά και να διαμορφώσετε έτσι τις δικές σας απόψεις…