Οι «προσδοκίες» είναι μεγάλες… Μετά από μια δεκαετία, που ως άλλος Σίσυφος ανεβοκατεβάζουμε τον βράχο στη πλαγιά, ξεκινώντας από τα “Greek Statistics”, προχωρώντας στο «λεφτά υπάρχουν», υπαγόμενοι στη συνέχεια στην αναγκαία κηδεμονία των πιστωτών, κηρύσσοντας κατόπιν αντιμνημονιακούς αγώνες από τα «Ζάππεια» –που έθρεψαν το «θηρίο» του λαϊκισμού εκ δεξιών και αριστερών, μέχρι που κάποιοι εννόησαν, κατανόησαν, έβαλαν πλάτη και συνεργάστηκαν– έως και τους κάθε μορφής «αγανακτισμένους» στη Βουλή και αλλού, φθάνοντας στο 2013-14 έτοιμοι ίσως να εξέλθουμε των μνημονίων και κατόπιν, αλίμονο, φτου και απ’ την αρχή και σε πολύ χειρότερη μορφή… ποιες είναι οι αυριανές επιλογές μας…;
Μπορούμε παθητικά να κατηγορούμε, να απαισιοδοξούμε ή να ονειρευόμαστε, αλλά για να γίνει πραγματικότητα το οτιδήποτε χρειάζεται να αφυπνισθούμε, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, να σκεφτούμε, να ενεργήσουμε, να συμμετέχουμε, να κάνουμε τον απολογισμό και την απολογία μας, τις εκλογές και επιλογές μας…
Τι περιμένουμε από τις Εκλογές και γιατί να περιμένουμε τις Εκλογές
Πως θέλουμε την καινούργια ημέρα; Σκοτεινή όπως η προηγούμενη ή ήρθε η ώρα να «απαντήσουμε στο σκοτάδι με φως»…;
Δέκα χρόνια τρεφόμαστε -συλλογικά πάντα- με φόβο, θυμό και αγανάκτηση, πολίτης εναντίον πολίτη, Έλληνας εναντίον Έλληνα, άνθρωπος εναντίον ανθρώπου… Κάνοντας χρήση της «δίαιτας» αυτής άφρονες -ακραίοι και περιθωριακοί- βγήκαν από την αφάνεια στους δρόμους, ή, μπήκαν στη Βουλή, πέτυχαν νικηφόρα εκλογικά αποτελέσματα, και, πέντε χρόνια τώρα μας κυβερνούν αυτοί που μας κυβερνούν… Απολογισμός και απολογία όμως καμία! Επιμένουν στην παλιά συνταγή: Χάιδεψε ελαττώματα, δώσε εχθρό, σπείρε φόβο, καλλιέργησε μίσος και πάθη, δίχασε για να κρατήσεις το ποίμνιό σου. Οι προηγηθέντες -θέλοντας και μη- έχουν κάνει την αυτοκριτική τους. Και δείχνουν, τουλάχιστον κάποιοι, πως τα παθήματα τους έγιναν μαθήματα.
Χρειάζεται όμως να προχωρήσουμε πλέον μπροστά. Γιατί, με το να κατηγορούμε τους κατηγόρους και να αντεπιτιθέμεθα δεν οδηγεί πουθενά… «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» τελικά θα μείνουμε όλοι τυφλοί και χωρίς δόντι…!
Από την απάθεια και την αδράνεια, την κατηγόρια και την μιζέρια, την απογοήτευση και ‘ιδιώτευση’, χρειάζεται να αναλάβουμε την προσπάθεια. Και, τότε, μπορεί η νέα ημέρα να φανεί…
Ιδανικές καταστάσεις και άνθρωποι -Ιθάκες- δεν υπάρχουν… Η συνεχής ατομική και συλλογική προσπάθεια, η σταδιακή εξέλιξη των ανθρώπων και των κοινωνιών τους, διευκολύνει και καθορίζει το ταξίδι του προορισμού…!
Δεν αποτελεί δικαιολογία το «τι να κάνω εγώ, τίποτε δεν θα αλλάξει»… Από το «σχετικό» και «ελαττωματικό» μπορούμε να αγωνιζόμαστε προς το τελειότερο και «ενάρετο»…
Από το πολιτικό υλικό που διαθέτουμε (κόμματα και υποψηφίους), μπορούμε να διακρίνουμε τι και ποιος ωφελεί (σχετικά έστω), να επιλέξουμε και να εκλέξουμε…
«Μα όλοι ίδιοι δεν είναι;». Όχι δεν είναι! Ούτε τα κόμματα, και ακόμα περισσότερο, ούτε οι άνθρωποι που τα αποτελούν…!
Όποιος πάντα αναζητά εχθρούς δεν είναι συμβατός με την ελευθερία και τη δημοκρατία
Υπάρχουν κριτήρια;
Οι παλαιοί έλεγαν κάτι πολύ απλό με μεγάλο όμως νόημα: «Καλό είναι αυτό που ενώνει και Κακό αυτό που χωρίζει»!
Αυτό βέβαια δεν καλύπτει υποκριτικές λεκτικές συναινέσεις – συναινέσεις ευκαιρίας, για λόγους πολιτικής επιβίωσης. Οι αντιθέσεις συμβιβάζονται, ενάντιες καταστάσεις όμως όχι!
Δεν είναι δύσκολο να διακρίνουμε ποιοι ατενίζουν το μέλλον μιλώντας ενωτικά και ποιοι μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν και στη διχαστική ρητορική.
Ένα τελευταίο διαφημιστικό σποτ είναι ενδεικτικό: Ο βάτραχος μέσα στη λίμνη που συμβολίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και ο σκορπιός τη Νέα Δημοκρατία. Ο σκορπιός θέλει να περάσει απέναντι και ζητά την βοήθεια του βατράχου, τον οποίο πείθει αν και αρχικά του λέει ότι φοβάται ότι θα τον τσιμπήσει. Ο σκορπιός του απαντάει ότι δεν θα το κάνει γιατί θα πνιγούν και οι δύο. Τελικά, στο βίντεο τον τσιμπάει (με το μπλε κεντρί του) και βουλιάζουν, με τον σκορπιό να λέει «είναι στη φύση μου». «Επειδή είναι στη φύση τους, στις 7 Ιουλίου δεν ξεχνάμε», καταλήγει το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ…
Τι προσδοκούμε λοιπόν;
Οικονομία-ανάπτυξη, μετασχηματισμό του κράτους, Παιδεία, Υγεία, κλπ., κλπ….
Με ρεαλισμό ή παρωχημένα αφηγήματα…; Ανασυγκρότηση ή κατακερματισμό; Οριστική υπέρβαση της κρίσης, εμπέδωση αισθήματος ασφάλειας, δικαιοσύνη και προοπτική για όλους;
Νεοφιλελεύθερα φαντάσματα ως αντιπάλους και αυτοαποκαλούμενους ‘φίλους των αδυνάτων’ (που στηρίζονται όμως σε αυτούς αντί να τους στηρίζουν) με προτάσσεις «αλληλεγγύης» τη στάμπα ή «κάρτα αλληλεγγύης», την επιδοματική τακτική και τα συσσίτια αντί της δημιουργίας ευκαιριών (πχ, ψάρι ή …καλάμι ψαρέματος;) την κλειστή αντίληψη σε όλα -παιδεία, υγεία, ψηφιακό μετασχηματισμό, τρόπο παραγωγής δημόσιων αγαθών, ζητήματα περιβάλλοντος;
Μια πελατειακή και συντεχνιακή ή μια αντιπελατειακή Ελλάδα με σταθερή αναπτυξιακή πορεία σε μια Ευρώπη και σε έναν ανοιχτό Κόσμο που θα διασφαλίζει ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας; Διεκδίκηση δικαιωμάτων μόνο ή και ανάληψη-συνέπεια καθηκόντων ως συνειδητοί πολίτες;
Στείρα εθνική ή ταξική ιδεοληψία, ή υπεράσπιση αξιών και δικαίων μιας φιλελεύθερης πολιτείας, κοινωνική συνοχή και προσωπική αξιοπρέπεια;
Τελικά, την άρνηση, την βία και τη σύγκρουση, τη δολοφονία χαρακτήρων και συκοφάντηση, το μίσος και το διχασμό ή την εθνική προσπάθεια και τη κοινωνική συνεννόηση – όλοι μαζί για την βελτίωση της πατρίδας μας – μια «νέα Ελληνική Ολυμπιάδα»…;
Εντέλει, ποιο είναι το μήνυμα που θέλουμε να δώσουμε στην εποχή έξαρσης του κυνισμού και του κοντόφθαλμου συμφέροντος…;
Ας αναλογιστούμε τη σημαίνει η προσωπική ευθύνη και η ευθύνη της ψήφου: να τηρείς πρώτος εσύ αυτό που ζητάς από τους άλλους! «Να γίνεις η αλλαγή που θέλεις να δεις γύρω σου». Γιατί, βελτιώνοντας το άτομό μας, ευημερεί η κοινωνία μας…!
Τα άρθρα μας, ρεαλιστικά, αναδεικνύουν δύσβατους δρόμους και πολλές δυσκολίες, μοιάζουν και απαισιόδοξα, η κατάληξη είναι μία: Πολιτική (και ατομική-κοινωνική) βούληση το ζητούμενο. Όχι ευχολόγια!
Η χώρα τελεί ήδη εν αναμονή μιας άλλης ημέρας. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα είναι εύκολα, οι εξελίξεις αυτόματες και τα αποτελέσματα βέβαια.
Όλα όμως ξεκινούν κάνοντας το πρώτο βήμα…
