Τι άλλο εκτός από έναν Ενωμένο Κόσμο, μια διεθνή κοινότητα, μια πανανθρώπινη οικογένεια, που συνεργάζεται με αμοιβαιότητα, αγωνιζόμενη να αντιμετωπίσει τα όποια προβλήματα και να βελτιώνει την ύπαρξή της, κάνοντας, έτσι, «τον κόσμο καλύτερο»; Μπορεί αυτό να γίνει η «νέα κανονικότητά» μας…;
Μη βιαστούμε, ακολουθώντας τον συρμό του μεγάλου κυνισμού της εποχής μας, να πούμε ότι αυτά είναι ρομαντισμοί και αφέλειες, πράγματα που δεν γίνονται, και, την επομένη αμέσως στιγμή, κατηφείς, να απαγγέλλουμε συμπεράσματα του τύπου «μα τι μπορούμε να κάνουμε, τίποτε δεν αλλάζει στον κόσμο γύρω μας»… Και, κατόπιν , να βυθιζόμαστε…
