Οι προσεχείς εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο στις 9 Ιουνίου είναι η κατεξοχήν ευκαιρία να προβληματιστούμε και να συζητήσουμε για τα παρόντα προβλήματα του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος, τους κινδύνους, τα διακυβεύματα, τις μελλοντικές προκλήσεις, τις πιθανές λύσεις. Αν και οι αρμοδιότητες του Ευρωκοινοβουλίου είναι περιορισμένες σε σχέση με τα εθνικά κοινοβούλια, εντούτοις όλο και περισσότερο με τις αποφάσεις και παρεμβάσεις του ρυθμίζει την καθημερινότητα αλλά και το μέλλον των ευρωπαίων πολιτών. Οι αρμοδιότητές του είναι νομοθετικές, εποπτικές και δημοσιονομικές:
– Στο πλαίσιο των νομοθετικών του αρμοδιοτήτων, εγκρίνει πράξεις της ΕΕ μαζί με το Συμβούλιο της Ε.Ε. με βάση προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αποφασίζει για διεθνείς συμφωνίες. Αποφασίζει για θέματα διεύρυνσης. Εξετάζει το πρόγραμμα εργασίας της Επιτροπής και της ζητά να υποβάλει νομοθετικές προτάσεις.
– Στο πλαίσιο των εποπτικών του αρμοδιοτήτων, ασκεί δημοκρατικό έλεγχο σε όλα τα όργανα της Ε.Ε. Εκλεγεί τον πρόεδρο της Επιτροπής και εγκρίνει την υπόστασή της ως σώμα. Έχει τη δυνατότητα να καταθέσει πρόταση μομφής υποχρεώνοντάς την ακόμη και σε παραίτηση. Χορηγεί απαλλαγή, δηλαδή την τελική έγκριση για τον τρόπο με τον οποίο εκτελέστηκε ο προϋπολογισμός της ΕΕ. Εξετάζει αναφορές πολιτών και συγκροτεί εξεταστικές επιτροπές. Συζητά την νομισματική πολιτική με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Υποβάλει ερωτήσεις στην Επιτροπή και το Συμβούλιο. Εκτελεί χρέη παρατηρητή σε εκλογικές διαδικασίες.
– Στο πλαίσιο των δημοσιονομικών του αρμοδιοτήτων, καταρτίζει τον προϋπολογισμό της ΕΕ μαζί με το Συμβούλιο. Εγκρίνει το μακροπρόθεσμο προϋπολογισμό της Ε.Ε., δηλαδή το πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο.
Οι προσεχείς εκλογές δεν είναι σαν όλες τις προηγούμενες οι οποίες αφορούσαν μικρορυθμίσεις, μικροδιορθώσεις, και επιμέρους συμπληρώσεις του πλαισίου και του περιεχομένου της ασκούμενης πολιτικής. Οι από δεκαετίες παγιωμένες παραδοχές στις οποίες βασίζονταν οι πολιτικές της Ε.Ε. δεν ισχύουν πια. Η κλιματική κρίση, η διεθνής γεωπολιτική ρευστότητα, το οξύ δημογραφικό πρόβλημα και οι ολοένα αυξανόμενες ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές αλλάζουν, πλήρως, τα δεδομένα. Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για τις πιο κρίσιμες εκλογές, καθώς οι επιλογές μας θα επηρεάσουν κατευθύνσεις και πολιτικές υπαρξιακή σημασίας για την Ε.Ε. και την Ευρώπη γενικότερα, όπως την ξέρουμε και όπως την θέλουμε. Η νέα δύσκολη πραγματικότητα απαιτεί νέες προσεγγίσεις, συχνά, ρηξικέλευθες…
Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις του Ευρωβαρόμετρου, το μεταναστευτικό και η συνακόλουθη βαθμιαία (σε κάποιες χώρες ραγδαία) ισλαμοποίηση της Ευρωπαϊκής Δημόσιας σφαίρας είναι, μετά το οικονομικό, η δεύτερη σημαντικότερη ανησυχία των ευρωπαίων πολιτών. Πρόκειται για ανησυχία απολύτως εύλογη και θεμελιωμένη σε σχετικές δημοσκοπήσεις, αλλά και πρωτοφανή γεγονότα και περιστατικά που θα ήταν αδιανόητα πριν από λίγα χρόνια, καθώς θέτουν υπό αμφισβήτηση τον πυρήνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και της ευρωπαϊκής έννομης τάξης όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά από αιώνες αγώνων, πολέμων, θρησκευτικών και ιδεολογικών συγκρούσεων και συνθέσεων.
Το πρόβλημα της ισλαμοποποίησης
Εκτός από τις βίαιες τρομοκρατικές ενέργειες, που μόνο στη Γαλλία τα τελευταία χρόνια είχαν πάνω από 500 θύματα, τα πρόσφατα δημοσκοπικά στοιχεία είναι άκρως ανησυχητικά. Συγκεκριμένα, από σχετική έρευνα προέκυψε σχεδόν το 70% των νέων (17-30 ετών) Γάλλων πολιτών μουσουλμανικού θρησκεύματος (πολλοί εξ αυτών δεύτερης και τρίτης γενιάς) θεωρούν ότι ο νόμος της Σαρίας πρέπει να υπερτερεί των νόμων της γαλλικής Δημοκρατίας.…
Αντίστοιχα είναι τα ευρήματα και σε σχετική έρευνα που έγινε πρόσφατα στην Γερμανία. Τα στοιχεία είναι άκρως αποκαλυπτικά. Όπως διαπιστώνει το Ινστιτούτο Εγκληματολογικών Ερευνών της κάτω Σαξονίας, η μεγάλη πλειοψηφία (67,8%) των μουσουλμάνων μαθητών στην Γερμανία θεωρεί σημαντικότερους τους κανόνες του Κορανίου από τους νόμους του κράτους. Σχεδόν, ένας στους δύο πιστεύει ότι η καλύτερη μορφή κράτους είναι αυτή του ισλαμικού θεοκρατικού συστήματος. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα το 51,5% θεωρεί ότι μόνο το Ισλάμ είναι σε θέση να δώσει λύσεις στα προβλήματα της εποχής μας. Το 35,3 % εκφράζει κατανόηση για την βία εναντίον ατόμων που προσβάλλουν τον Αλλάχ ή τον Μωάμεθ. Το 21,25% δικαιολογεί την ισλαμιστική βία εφόσον απειλείται το Ισλάμ. Το 18,1% θεωρεί δικαιολογημένη τη χρήση βίας για την διάδοση και επιβολή του Ισλάμ.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση, σε σχολείο της Βόρειας Ρηνανίας, τριών μαθητών οι οποίοι απαιτούσαν την τήρηση των κανόνων της Σαρία από τους συμμαθητές και συμμαθήτριες τους και το διαχωρισμό αγοριών και κοριτσιών στις τάξεις.
Στην Βρετανία, πρόσφατα, υπήρξαν περιστατικά όπου κάποιοι που νήστευαν λόγω Ραμαζανιού θεώρησαν ότι σκανδαλίζονται, επειδή συμπολίτες τους μη μουσουλμάνοι έτρωγαν κατά τη διάρκεια της ημέρας και τους ζητούσαν επιτακτικά να σταματήσουν το γεύμα τους γιατί προσβάλλεται η θρησκεία τους. Στο Λονδίνο, επίσης, υπολογίζεται ότι γίνονται πάνω από 1000 κλειτοριδεκτομές το χρόνο…
Στη Νορβηγία, μετανάστες γονείς ζήτησαν να μη σερβίρεται χοιρινό στο κυλικείο τού σχολείου όπου φοιτούσαν τα παιδιά τους. Ακόμη, να μην στολίζουν Χριστουγεννιάτικο Δένδρο γιατί αυτό θίγει το θρησκευτικό τους συναίσθημα …
Στις Βρυξέλλες (πρωτεύουσα της Ευρώπης) πρόσφατα αριστερός μουσουλμάνος δήμαρχος απαγόρευσε και διέκοψε την δεύτερη μέρα το προεκλογικό συνέδριο του νόμιμου κόμματος και των εθνο-συντηρητικών με το αιτιολογικό ότι διασπείρουν το μίσος και κινδυνεύει η Δημόσια ασφάλεια …
Χώρες «υπεράνω υποψίας» πρότυπα ελευθερίας, ανεκτικότητας, ασφαλείας, κοινωνικής ειρήνης και συνοχής όπως η Δανία, η Σουηδία, Φιλανδία, είδαν μέσα σε λίγα χρόνια να αναπτύσσονται γκέτο ανομίας στις πόλεις τους, πρωτοφανή ποσοστά βίας και εγκληματικότητας, αλλά και μισαλλοδοξίας στις κοινωνίες τους. Έτσι, αναγκάστηκαν να επανεξετάσουν και να τροποποιήσουν επί το αυστηρότερο την μεταναστευτική τους πολιτική των «ανοικτών θυρών» που ακολουθούσαν μέχρι πρόσφατα αφού είδαν να εκτοξεύονται τα ποσοστά των λεγόμενων εθνικιστικών και ακροδεξιών κομμάτων.
Ο κίνδυνος ανατροπής της τάξης
Το πρόβλημα, λοιπόν, της ισλαμοποίησης δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των μαζικών μεταναστευτικών ροών. Υπάρχει ενδογενείς ισλαμική δυναμική μέσα στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες. Πρόκειται για το πολιτικό Ισλάμ των αδελφών μουσουλμάνων. Ένα είδος νομικίστικού ισλαμισμού που δε χρησιμοποιεί βία ή τρομοκρατία κλπ., αλλά επιτίθεται στους κανόνες, τους νόμους και τις αξίες της ευρωπαϊκής κοινωνίας με σκοπό να τους ανατρέψει και να τους ακυρώσει εκ των έσω, βαθμιαία και σε βάθος χρόνου. Ο μόνος στόχος της μουσουλμανικής αδελφότητας από την ίδρυση της στο Κάιρο το 1928 από τον Χασάν αλ-Μπάννα είναι η ισλαμοποίηση των Δυτικών κοινωνιών. Η αδελφότητα και οι διάφορες θυγατρικές και συνδεδεμένες οργανώσεις της, εγκαταστάθηκαν στην Ευρώπη, τη δεκαετία του 1960, μαζί με το πρώτο ρεύμα μουσουλμάνων μεταναστών.
Έτσι, εδώ και 60 χρόνια έχει φανεί ένα δίκτυο ιδρυμάτων με αυξανόμενη επιρροή. Στη Γαλλία ελέγχει την πλειοψηφία των κέντρων ισλαμικής εκπαίδευσης, αλλά επίσης θέλει να έχει (και έχει) λόγο στις εξωσχολικές δραστηριότητες των νέων όπως ο αθλητισμός.
Παράλληλα, αναπτύσσει σημαντική επιχειρηματική δραστηριότητα στα ακίνητα, τα χρηματιστηριακά, και τα τρόφιμα Χαλάλ. Διατηρεί δε, στενές σχέσεις με χώρες του Κόλπου όπως το Κατάρ αλλά και η Τουρκία.
Η μουσουλμανική αδελφότητα είναι εξαιρετικά προσαρμοστική. Στις μουσουλμανικές χώρες μπορεί να χρησιμοποιεί βία ή να συμμετέχει στην πολιτική διαδικασία. Σε κοινωνίες ανοιχτές, κοσμικές και δημοκρατικές όπως η Ευρώπη χρησιμοποιεί την λεγόμενη «ήπια ισχύ» (soft power) με διακριτική διείσδυση και επιρροή σε ιδρύματα και θεσμούς.
Η αδελφότητα δεν εγκατέλειψε ποτέ το στόχο της να χτίσει μια σύγχρονη ισλαμική κοινωνία στην Ευρώπη (και όχι μόνο). Συντονίζοντας όλες τις συνιστώσες του Ισλάμ, από τις πιο ακραίες όπως το Τζιχάντ ως τις πιο μετριοπαθείς, προσπαθεί να επιτύχει τους στόχους της.
Η επιρροή της αδελφότητας είναι καταλυτική και στον οργανισμό ISESCO ο οποίος είναι ο αντίστοιχος της UNESCO για τις ισλαμικές χώρες. Έτσι, σε έγγραφο του οργανισμού, που τιτλοφορείται «Στρατηγική για την πολιτιστική δράση εκτός του μουσουλμανικού κόσμου», καλούνται οι Μουσουλμανικές χώρες να εμποδίσουν την αφομοίωση των γεννημένων στην Ευρώπη μουσουλμάνων, καθώς σε αυτούς ανατίθεται η ευγενής αποστολή να είναι πρεσβευτές του «αληθινού Ισλάμ» στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Διακηρυγμένος στόχος είναι να μην προσαρμοστεί το Ισλάμ στην Ευρώπη, αλλά να προσαρμοστούν οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες σε ένα φονταμενταλιστικό Ισλάμ. Σύμφωνα με ένα σημαντικό στέλεχος της αδελφότητας, τον Γιουσέφ ελ Καρντάουι, η Σαρία δεν μπορεί να τροποποιηθεί, ώστε να είναι σύμφωνη με τις εξελισσόμενες ανθρώπινες αξίες και πρότυπα. Αντιθέτως, αποτελεί τον απόλυτο κανόνα με τον οποίο πρέπει να συμμορφώνονται όλες οι ανθρώπινες αξίες και συμπεριφορές.
Η Ευρώπη είναι φιλόξενη και ελκυστική για τους αδελφούς μουσουλμάνους γιατί ως κοσμική και αποχριστιανισμένη κοινωνία προσφέρεται να γίνει, κατά την άποψή τους, μία ισλαμική μοντέρνα κοινωνία πρότυπο. Θεωρούν ότι η ευρωπαϊκή κοινωνία χρειάζεται μια νέα ηθική και πνευματική πυξίδα που μόνο το Ισλάμ μπορεί να προσφέρει.
Οι ευρωπαϊκές Δημοκρατίες φαίνονται αδύνατες και ευεπίφορές σε επιρροές αντίθετα με τα αυταρχικά μουσουλμανικά κράτη στα οποία υφίστανται διώξεις. Οι αδελφοί μουσουλμάνοι βλέπουν μια Ευρώπη σε δημογραφική και ηθική παρακμή. Ενοχική, με το “woke” (το κίνημα της αφύπνισης) να φτάνει, συνειδητά ή ασυνείδητα, να αποδομεί (και με σε μεγάλο βαθμό να τα καταφέρνει) παραδοσιακές αξίες και σταθερές αναφορές του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μια Ευρώπη που δεν πιστεύει πια στον εαυτό της, ένοχη για όλα τα δεινά του κόσμου… Γι’ αυτό, θεωρούν ότι ισλαμοποίηση της Ευρώπης θα είναι πολύ ευεργετική και ωφέλιμη για την ίδια, καθώς θα την σώσει από την παρακμή. Αυτό θα γίνει εκ των έσω με την βαθμιαία μεταμόρφωση των κοινωνιών. Στην αρχή θα γίνουν κοινωνίες συμβατές με τη σαρία και, ακολούθως, θα παραδοθούν στο Ισλάμ, καθώς θα καταλάβουν από τις εμπειρίες τους ότι αυτό είναι το καλύτερο σύστημα.
Αυτό δεν πρόκειται να γίνει αύριο φυσικά, αλλά, σε βάθος χρόνου, θα συμβεί αν δεν ενεργήσουμε προληπτικά και ορθολογικά. Ας δούμε τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι ιδανικά. Η μουσουλμανική αδελφότητα αποτελεί απειλή για τον Ευρωπαϊκό μας πολιτισμό. Θέλει να επιβάλει ένα θεοκρατικό καθεστώς με νόμους κατά της βλασφημίας. Οτιδήποτε είναι εναντίον του Ισλάμ θα διώκεται. Κανένας χώρος για «κριτική σκέψη», «αμφισβήτηση», «αυτόνομη προσωπική δημιουργία», κανένας χώρος για τα θεμέλια του Ευρωπαϊκού πολιτισμού…
Δυστυχώς, μέχρι στιγμής οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση με την γνώριμη «πολιτική ορθότητα», με ανησυχητική αμεριμνησία και αφέλεια που παραπέμπει στην δεκαετία του ’70. Επικίνδυνα, εκτός τόπου και χρόνου. Ενδεικτικό και χαρακτηριστικό παράδειγμα: Το συμβούλιο της Ευρώπης και η ΕΕ χορηγούν σημαντικά κονδύλια για δράσεις κατά του ρατσισμού και προγράμματα πανεπιστημιακής έρευνας κατά της ισλαμοφοβίας και ως εδώ καλά κάνουν. Η χορήγηση, όμως, κονδυλίων για προγράμματα έρευνας για τον ισλαμισμό (ακραίο στρατευμένο ισλάμ) αποτελεί ταμπού και, σχεδόν, απαγορεύεται. Τα τελευταία θεωρούνται αμφιλεγόμενα, ενώ τα προγράμματα κατά της ισλαμοφοβίας θεωρούνται ότι συμβάλλουν στην ενσωμάτωση και στην συμπερίληψη.
Οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί εμμονικά προσανατολίζονται σε «λύσεις» συμπερίληψης και αρνούνται να κάνουν κριτική διάγνωση της κατάστασης –ποιοι, δηλαδή θέλουν να «συμπεριληφθούν» και ποιοι όχι… Θεωρούν ότι, έτσι, υπερασπίζονται την συναίνεση και αποφεύγουν τις διαιρέσεις.
Το συμπέρασμα είναι ότι η απειλή του ισλαμισμού είναι, κυρίως, ενδογενής και οι μεταναστευτικές ροές, απλώς, επιβαρύνουν την κατάσταση. Δυστυχώς, η ιδεολογία της μουσουλμανικής αδελφότητας εξαπλώνεται στην κοινωνία με κάθε μορφής επιδοτήσεις και προγράμματα «συμπερίληψης» που ρέουν σε όλη την Ευρώπη, ενώ η κριτική έρευνα για τα κινήματα της αδελφότητας θεωρείται ότι κινείται στο χώρο του ρατσισμού και της ακροδεξιάς και ως εκ τούτου είναι απαγορευμένο θέμα για τους πανεπιστημιακούς ερευνητές. Και, μετά, ξαφνιαζόμαστε για την ραγδαία άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη…
Και τώρα, τι;
Είναι καιρός χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις μακριά από ακραίες woke επιρροές να αρχίσουμε κριτικά, αντικειμενικά, επιστημονικά και όχι ισλαμοφοβικά, να ερευνούμε σε πανεπιστημιακό επίπεδο το φαινόμενο του ισλαμισμού. Να μελετήσουμε τη φιλοσοφία, αλλά και την πρακτική του Ισλάμ (που σημαίνει υποταγή).
Ο Andre Malraux είχε πει ότι η θρησκεία είναι η αρχέγονη μήτρα κάθε πολιτισμού. Ενώ ο Χριστιανισμός υπαγορεύει την πίστη, το Ισλάμ υπαγορεύει το ζην. Με άλλα λόγια υπαγορεύει επιλογές και ένα τρόπο ζωής πολύ συγκεκριμένο. Έτσι, ένας χριστιανός ζει στο δημόσιο χώρο εντελώς διαφορετικά από έναν μουσουλμάνο που έχει έναν τρόπο ζωής χωρίς διάκριση μεταξύ ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας. Ο Δυτικός πολιτισμός είναι πολιτισμός της ιδιοπροσωπίας του ατόμου. Είναι πολιτισμός του προσώπου, του ατομικού προσώπου. Είναι πολιτισμός του ατόμου. Στο Ισλάμ δεν υπάρχει πρόσωπο, κατά συνέπεια, το άτομο ως έννοια «απουσιάζει». Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε αυτή την καταστατική διαφορά. Να την εξετάσουμε, να την αποκωδικοποιήσουμε. Να τη δούμε στο ιστορικό της βάθος και, γιατί όχι, να προσπαθήσουμε να την γεφυρώσουμε. Πρέπει να το κάνουμε και, μάλιστα, επειγόντως γιατί σύντομα το ζώντας «πλάι-πλάι» θα γίνει ζώντας… «απέναντι». Ας εξετάσουμε μήπως κάποιες πολιτικές συμπερίληψης και πολιτισμικότητας ενθαρρύνουν τον κατακερματισμό της κοινωνίας. Ακυρώνουν κάθε πιθανότητα ενσωμάτωσης και, εν τέλει, πλήττουν την τόσο πολύτιμη κοινωνική συνοχή για την οποία ως Ευρωπαίοι είμαστε τόσο περήφανοι.
Η Ευρώπη είναι μια συζήτηση που δεν τελειώνει ποτέ… Είναι ένα σχέδιο χωρίς περιορισμούς. Ζούμε όμως μία ιλιγγιώδη επιτάχυνση της ιστορίας. Ήρθε η ώρα η Ευρώπη να αποφασίσει τι θέλει να γίνει. Χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις, με ορθή κρίση, με την σκέψη στον ιστορικό χρόνο και διορατικότητα ας συμβάλλουμε ως ενεργοί Ευρωπαίοι πολίτες για το καλύτερο.
