Οι Ευρωεκλογές πέρασαν, τα αποτελέσματα βγήκαν και …όλοι, κόμματα, πολιτικοί και «εμβριθείς» πολιτικοί σχολιαστές, άλλως πως οι ατερμόνως φλυαρολογούντες, εντός και εκτός Ελλάδος, διατείνονται ότι έλαβαν τα μηνύματα των πολιτών. Κάποιοι δε, ακόμα και μέσα λίγες μέρες μετά, τα ερμήνευσαν ήδη, έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους και τα παρουσιάζουν στον τύπο και τα πολιτικά τραπέζια ως έχοντες τη γνώση θεραπείας δια πάσαν νόσον…
Εμείς, αναρωτιόμαστε για τα «μηνύματα» και για το αν, πραγματικά, ακούει κανείς…
Εδώ και δύο μήνες -στα δύο προηγούμενα τεύχη μας τα αφιερωμένα στην Ευρωπαϊκή Ένωση- επιμέναμε προσπαθώντας να αναδείξουμε το πρόβλημα του δημοσίου διαλόγου, ιδιαίτερα στη χώρα μας, που, καθοδόν προς τις Ευρωεκλογές, «περί άλλων τύρβαζε» αντί στα ευρωπαϊκά διακυβεύματα. Η ειρωνεία του θέματος; Την Κυριακή των Ευρωεκλογών, οι συζητήσεις στα ραδιοτηλεοπτικά τραπέζια, εν αναμονή των ‘exit polls’, καθώς δεν επιτρέπονται οι συζητήσεις προεκλογικού περιεχομένου, περιστρέφονταν γύρω από τα διακυβεύματα των ευρωεκλογών και πολλές είχαν πραγματικό ενδιαφέρον παρουσιάζοντας, αναλύοντας και εξηγώντας τα ορθά ζητούμενα. Ποιο το νόημα όμως; Πλέον ήταν αργά να ενημερωθούν και να διαμορφώσουν άποψη οι πολίτες. Μάλιστα, κάποιοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί, αναρωτιόνταν γιατί δεν απασχολούσαν αυτά τον διάλογο τόσο καιρό… Και κάποιοι έριχναν τα βάρη γι’ αυτό οι μεν στους δε… Μετά τις 19:00, επέτρεψαν στα συνήθη, στους ανούσιους πολιτικούς διαλόγους, τις άκρατες κινδυνολογίες για τους «κακούς «άλλους» και τις συγκρούσεις για τις επιπτώσεις του αποτελέσματος στους «αρχηγούς» και στα εσωτερικά των κομμάτων και όχι στους Έλληνες-Ευρωπαίους πολίτες, τα προβλήματά τους και το μέλλον τους. Έκτοτε συνεχίζεται το “business as usual”… Και ύστερα, προβληματίζονται για το ποσοστό αποχής που σχεδόν άγγιξε το 60%… Τους είναι αδύνατον, μάλλον, να αντιληφθούν ότι αυτοί οι ίδιοι είναι οι υπαίτιοι, με αυτά που «συζητούν», με αυτά που παρουσιάζουν στο κοινό. Δεν τοποθετούν την σωστή ερώτηση για να την απαντήσουν: Ποιος πολίτης ενδιαφέρεται γι’ αυτά…;
Όλοι μιλούν, λοιπόν, αλλά, κανείς δεν φαίνεται να ακούει, ή -για να μην είμαστε ισοπεδωτικοί- λίγοι ακούν πραγματικά και προσπαθούν να βρουν λύσεις…
Και όσο αυτό συνεχίζεται η απαξία, συλλήβδην, θεσμών, πολιτικής και δημοσιογραφίας θα γιγαντώνεται. Άλλωστε, για την Ελλάδα, εδώ και πολλά χρόνια τώρα, όπως παρατηρείται στους δείκτες εμπιστοσύνης που έχουν οι πολίτες έναντι των διαφόρων επαγγελμάτων, τις δύο τελευταίες θέσεις καταλαμβάνουν οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί. Γι’ αυτό αναρωτιέται κανείς…;
Και συνεχίζονται οι καθημερινοί δημόσιοι διάλογοι πάνω στου καθενός κόμματος τα εσωτερικά -ιδιαίτερα δε για την, κατ’ όνομα πλέον, αντιπολίτευση του «2ου» και «3ου» κόμματος»- υποκρινόμενοι ότι ενδιαφέρονται για τα «προβλήματα» των πολιτών, ενώ, ο καυγάς, πασιφανώς, γίνεται για το «πάπλωμα» της θεσούλας στην εξουσία, καθώς καρεκλοκένταυροι οι περισσότεροι. Ειδικά αυτοί που κραυγάζουν περισσότερο, επιδιώκοντας ανατροπές, απεργίες και φασαρίες, «καταγγέλλοντας» και λοιδορώντας τους πολιτικούς τους αντιπάλους και -για το συμφέρον τους- μαζί ακόμα και την ίδια την χώρα τους, στο όνομα του «λαού». Και ψάχνουν για νέα «φρέσκα» πρόσωπα -συνήθως, άπειρα και από το πουθενά- που θα φέρουν την αλλαγή, δηλαδή το κόμμα τους στην εξουσία… Μα, δεν κατανοούν οι δόλιοι ότι με αυτόν τον τρόπο η πλειοψηφία των πολίτων χάνει, διαρκώς, κάθε εμπιστοσύνη, μένοντας παθητικοί και αδιάφοροι, ή, το πολύ, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένοντας, ίσως, κάποιο θάμα…;
Αν όλοι αυτοί οι «αφελείς» -στη καλύτερη εκδοχή τους- δεν αντιληφθούν το τι προξενούν στην χώρα και τους πολίτες της, δύσκολες μέρες θα περάσουμε καθώς η αποδοκιμασία θα είναι καταλυτική κάθε προόδου στον 21ο αιώνα.
Αισιοδοξούμε, όμως, ότι άλλη μια νύχτα είναι, θα περάσει και επιμένουμε εποικοδομητικά…!
Στην αρθρογραφία μας τα θέματα καλούν και προκαλούν σε ανοίγματα δημοσίων εποικοδομητικών διαλόγων. Διαλόγων που αφορούν το σήμερα και το αύριο των πολιτών αναζητώντας και προτείνοντας λύσεις. Λύσεις σταθερότητας και προόδου, λύσεις για επαναφορά της εμπιστοσύνης των πολιτών σε θεσμούς και ανθρώπους.
Όπως έχει λεχθεί από τον Βενιαμίν Φραγκλίνο, «οι πολιτικοί σπάνια εργάζονται για το καλό της χώρας τους και όταν το κάνουν συμβαίνει γιατί τα συμφέροντά τους συμπίπτουν με αυτά της χώρας τους».
Ελπίζουμε αυτοί που, σήμερα, μας κυβερνούν, αλλά και όλος ο πολιτικός κόσμος της χώρας, αν είναι δυνατόν (ιστορικά, πολλές φορές οι ουτοπίες του σήμερα έχουν αποτελέσει τις πραγματικότητες του αύριο), να διαψεύσει αυτή τη ρήση, επιλέγοντας, διαλεκτικά και συναινετικά, πολιτικές με στόχο την επίλυση των πραγματικών προβλημάτων των πολιτών και την πρόοδο της Ελλάδας. Να αποδείξουν ότι δεν νοιάζονται για τον εαυτό τους, αλλά για το καλό της χώρας και, έτσι, να μπορούν να βρίσκονται και στη θέση να εμπνέουν και να παραδειγματίζουν διατυπώνοντας και προς τους πολίτες μια πραγματικά προοδευτική παρακίνηση: «Mη ρωτάς μόνο τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για εσένα, αλλά και τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου»…
