Ρυθμίσεις …Αυτορρυθμίσεις …Μεταρρυθμίσεις

Μόλις μπήκαμε στην εποχή της Άνοιξης, η φύση αυτορρυθμίζεται και αναγεννάται. Κάθε φυσικό σύστημα, οργανικό ή όχι, είναι προικισμένο με τις ιδιότητες της αυτορρύθμισης. Δηλαδή, μιας διαδικασίας που γίνεται εκ των έσω, από το ίδιο το σύστημα, την φύση, τον άνθρωπο, το πράγμα, τη συλλογικότητα ή τον οργανισμό. Όταν ένα σύστημα απορρυθμίζεται τότε, ανάλογα της φύσης και των ικανοτήτων του, αυτορρυθμίζεται ή χρήζει εξωτερικής επέμβασης αναρρύθμισης ή μεταρρύθμισης.
Τις περί «ρύθμισης» αυτές έννοιες τις εντάσσουμε σε ευρύτερα συστήματα αναφοράς, διότι, ως αρχές, διέπουν κάθε ζωντανό ή άυλο σύστημα. Αφορούν τη φύση, τον άνθρωπο και όλα τα συστήματα, θεσμικά, εργασιακά, διομαδικές σχέσεις, οικογένεια, σχολείο,  εργασία, κράτος και κοινωνία.
Στα συστήματα η αυτορρύθμιση αποτελεί μια ικανότητα του ίδιου του συστήματος να αυτοελέγχεται, να αυτο-προστατεύεται και να αυτο-βελτιώνεται, καταδεικνύοντας τη μέγιστη σημασία που έχει η «εν δυνάμει φύσει» ή κουλτούρα του εκάστοτε οργανισμού και της ικανότητάς του να εξελίσσεται.

Στη περίοδο αυτή των έντονων μεταβολών που διερχόμαστε είναι κρίσιμο να εστιάσουμε και να εμβαθύνουμε σε αυτές τις έννοιες, προς την κατάλληλη χρήση τους, καθώς, οι πολλές εξελίξεις και «απορρυθμίσεις», σε κάθε επίπεδο που παρατηρούμε γύρω μας, αναδεικνύουν την ανάγκη «θεραπευτικών επεμβάσεων», αυτορρυθμιστικών ή μεταρρυθμιστικών.
Σε έναν κόσμο που μοιάζει αποπροσανατολισμένος, και όλο και πιο διχασμένος, ένα τέτοιο μήνυμα «θεραπειών», για την ανάπτυξη και βελτίωσή μας, την ενότητα μας, τη κοινή ευθύνη για τον πλανήτη και το μέλλον μας δεν μπορεί παρά να γίνεται το πιο επίκαιρο. Γι’ αυτό και επιλέξαμε να αποτελέσει την θεματολογία του παρόντος τεύχους μας. Τονίζει την ανάγκη των πολλών προσαρμογών που χρειαζόμαστε ως άτομα, ως χώρα/χώρες, ως παγκοσμιότητα.

Στην αρθρογραφία μας παρουσιάζουμε διάφορα καίρια ζητήματα μεταρρυθμίσεων, ωστόσο, στο μήνυμά μας, εδώ, θέλουμε να θίξουμε ιδιαίτερα  το γεγονός ότι το πρώτο πράγμα που χρήζει άμεσης «θεραπείας» (ρύθμισης, αυτορρύθμισης, μεταρρύθμισης) στη χώρα μας είναι οι πολιτικές συμπεριφορές και ο πολιτικός διάλογος, καθώς και ο τρόπος εξάσκησης της δημοσιογραφίας… Είναι οι γενεσιουργίες αιτίες πίσω από τη ολοένα αυξανόμενη έλλειψη εμπιστοσύνης σε θεσμούς όπως και μεταξύ των ίδιων των πολιτών, πίσω από τη καθημερινή αγανάκτηση, θυμό, οργή, βία…
Όταν ακούμε πολλούς πολιτικούς μας ή τους βλέπουμε στα διάφορα δημοσιογραφικά τραπέζια να χρησιμοποιούν τέτοιες ρητορικές απαξίωσης, ακόμα και μίσους προς τους πολιτικούς ανταγωνιστές τους (η λέξη «αντίπαλος» δεν μας εκφράζει), με μόνο σκοπό να ρίξουν -με κάθε τρόπο- την Κυβέρνηση, τι παράδειγμα, τι παιδευτικό μήνυμα περνούν στη κοινωνία μας, σε ανηλίκους ή ενηλίκους…; Και, μετά, απορούμε για όσα συμβαίνουν γύρω μας…

Ενώ η χώρα προσπαθεί, άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε άστοχα, για μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, στην Υγεία, στη Δικαιοσύνη, στην Οικονομία κλπ., άλλοι, αντί για εναλλακτικές προτάσεις βελτιώσεων και λύσεων, επιλέγουν τις «καταγγελίες», εκμεταλλευόμενοι τα πάντα για υστερόβουλα πολιτικά οφέλη.  Φτάνουν ακόμα και στο Ευρωκοινοβούλιο να καταγγέλλουν τη Δημοκρατία μας, να υποβιβάζουν την ίδια τους την χώρα, αποκαλώντας την, μάλιστα, ως «Ορμπανομπανανία»… (Και δίκιο να θεωρεί κανείς ότι έχουν, παραμένει σοφή η αρχαία συμβουλή «τα εν οίκω μη εν δήμω»…)

Αντί να ακούμε να ανταγωνίζονται παρουσιάζοντας λύσεις στα προβλήματά μας, -τοπικά και παγκόσμια-, προσπαθούν να πείσουν ακροατήρια ότι οι «άλλοι» είναι οι ανήθικοι, οι διεφθαρμένοι, οι εγκληματίες που πρέπει να ρίξουμε…
Αντί για ουσιαστικές πολιτικές θέσεις, προτάσσουν μονοθεματικές αντιπολιτεύσεις, «η κυβέρνηση παρακολουθεί τους πολιτικούς αντιπάλους», «η κυβέρνηση συγκαλύπτει το έγκλημα στα Τέμπη», «η χώρα μας δεν είναι κράτους δικαίου», «θέλουμε εκλογές με ξένους παρατηρητές», «ευχής έργο να ρίξει την κυβέρνηση η Ευρωπαία Εισαγγελέας», «δεν έχει σημασία τι λέει ο Άρειος Πάγος, αφού στη χούντα έλεγε ότι θα επικρατήσει η Επανάσταση»…

Υπονομεύεται και αυτό το έργο της Ελληνικής Δικαιοσύνης, για πολιτική και μόνο εκμετάλλευση ενός τραγικού συμβάντος στη δίνη του οποίου επιχειρούν να ισοπεδώσουν τον κορυφαίο Θεσμό. Όμως, δικαιοσύνη αποδίδεται μόνον από τα Δικαστήρια, όταν αυτά συνεδριάσουν και εκδώσουν απόφαση… Και δεν είναι δυνατόν να απαξιώνουμε την Ελληνική Δικαιοσύνη (ασχέτως και αν έχει δώσει κάποιες φορές το δικαίωμα…) προστρέχοντας τάχα μου στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια…

Καλούν σε «μέτωπα», ώστε να μην εφαρμόζονται οι νόμοι, ασχέτως αν σε ένα Κράτος Δικαίου -που, οι ίδιοι το αμφισβητούν-  αρμόδια για την κρίση ως συνταγματικού ή αντισυνταγματικού κάποιου νόμου, είναι τα δικαστήρια της χώρας και όχι κάποιες πολιτικές ή άλλες… παρέες.
Σε μία δημοκρατική χώρα, όπου οι νόμοι ψηφίζονται στο Κοινοβούλιό της και οφείλουν να εφαρμόζονται σε όλη την επικράτεια χωρίς εξαιρέσεις, καλλιεργούν και υποθάλπουν την ανυπακοή στους νόμους, επειδή αυτοί δεν βολεύουν την τρέχουσα πολιτική αφήγηση του κόμματος τους ή της ιδεολογίας-ιδεοληψίας τους. Κράτος Δικαίου, όμως, σημαίνει οι νόμοι που ψηφίζονται να εφαρμόζονται, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει αυτό σε κάποιους. Σε όσους δεν αρέσει μία είναι η προτροπή: πείστε το εκλογικό σώμα να σας ψηφίσει για να έχετε τη δυνατότητα να αλλάξετε τον νόμο, όπως γίνεται πάντα στη Δημοκρατία. Μέχρι να συμβεί αυτό, όμως, θα πρέπει να τον εφαρμόζετε!

Έχουμε μπροστά μας Ευρωεκλογές, σε μια περίοδο προκλήσεων για την Ε.Ε. Στην ακραία περίπτωση, ορισμένες από τις ιστορικές της εξελίξεις θα μπορούσαν να ανατραπούν και οι μεγαλόπνοες πολιτικές της να αμβλυνθούν. Απ’ την άλλη, το 2024 θα μπορούσε να είναι η χρονιά τομής για τη μεταρρύθμιση των Συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για το μεταναστευτικό και τόσα άλλα. Αλλά γι’ αυτά, στην Ελλάδα τουλάχιστον, οι περισσότεροι πολιτικοί δεν συζητάνε και τα ΜΜΕ δεν αναδεικνύουν…

Παράγοντας ρύθμισης, φυσικά, θα μπορούσε να είναι, η δημοσιογραφία. Μια Εποικοδομητική Δημοσιογραφία που εστιάζει στις λύσεις και δεν τροφοδοτεί, με τη σειρά της, ανούσιες συγκρούσεις και αγανάκτηση. Δεν εξαγριώνει, αλλά ενημερώνει. Μια δημοσιογραφία που συνειδητοποιώντας την Κοινωνική της Ευθύνη συμβάλλει στην καλλιέργεια και ανάπτυξη της κριτικής σκέψης του πολίτη, ώστε να καθίσταται ικανός να αποφασίζει για τον εαυτό του και να μην αγελοποιείται… Μια δημοσιογραφία που και οι λέξεις ακόμα που χρησιμοποιεί, αντί να εκχυδαΐζουν, επιμορφώνουν και ανεβάζουν το επίπεδο του πολίτη.

Εν όψει των Ευρωεκλογών ευχής έργο θα ήταν να παρακολουθούσαμε διαλόγους στις ενημερωτικές εκπομπές, για το διακύβευμα του μέλλοντος της Ευρώπης και όχι εξαγριωμένες αντιπαραθέσεις, με κάποιους λειτουργούς της δημοσιογραφίας, ουσιαστικά, να ρίχνουν το λάδι στη φωτιά…

Έκκληση απευθύνουμε προς όλους. Ασχοληθείτε επιτέλους και με τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση, διότι στις 9 Ιουνίου έχουμε εκλογές για ανάδειξη του Κοινοβουλίου και στην συνέχεια ανάδειξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής…

Για να επιτύχουμε ένα διαφορετικό μέλλον, πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στις αναγκαίες «ρυθμίσεις»… Οι πολιτικοί, οι κυβερνήσεις, οι επιχειρήσεις, η κοινωνία των πολιτών και τα άτομα πρέπει να συνεργαστούν προς αυτές τις κατευθύνσεις.  Να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε κοινή ευθύνη για την προστασία των κοινωνιών μας, του πλανήτη μας, τη δημιουργία ενός βιώσιμου και δίκαιου κόσμου. Η απλή λογική μας καλεί να υπερβούμε τα μυωπικά συμφέροντά μας, τις διαφορές μας και να συνεργαστούμε για το γενικότερο καλό. Αγκαλιάζοντας αυτό το μήνυμα, μπορούμε να ανοίξουμε το δρόμο για μια νέα περίοδο όπου η Γη ευδοκιμεί, η παγκόσμια οικογένειά μας ευημερεί και η υπόσχεση για ένα καλύτερο αύριο γίνεται πραγματικότητα.

Μαζί με την Άνοιξη ας αναγεννηθούμε και εμείς!