Ο κορωνοϊός ενέσκηψε ως κεραυνός εν αιθρία, ωστόσο, εξίσου σοβαρές κρίσεις -εκκολαπτόμενες «πανδημίες» θα μπορούσε να πει κανείς- προϋπάρχουν και μάλλον, σταδιακά, εντείνονται διαρκώς… Μια ευρεία συναίνεση, με σχέσεις εμπιστοσύνης ανάμεσά στο κράτος και τους πολίτες, ανάμεσα σε όλες τις χώρες και τους πολίτες του κόσμου, είναι το πρωτίστως ζητούμενο για την αντιμετώπιση τους.
Η τελευταία έκδοση της Έκθεσης των Παγκοσμίων Κινδύνων, που είχαμε παρουσιάσει τον Ιανουάριο, τοποθετούσε ως τις πρώτες δύο κυριότερες απειλές που αντιμετωπίζει ο κόσμος μας για το 2020 και την επόμενη δεκαετία, την Κλιματική Αλλαγή και την Πόλωση. Το 78% μάλιστα των ειδικών και υπευθύνων λήψης αποφάσεων που συμμετείχαν στην έκθεση είχαν δηλώσει ότι αναμένουν άνοδο στις πολιτικές αντιπαλότητες και πολιτική πόλωση το 2020. Όπως επεσήμαινε η έκθεση «Αυτό θα μπορούσε να αποβεί καταστροφικό, ειδικά ως προς την αντιμετώπιση επιτακτικών προκλήσεων όπως η κλιματική αλλαγή, απώλεια βιοποικιλότητας και ρυθμούς ρεκόρ εξαφάνισης ειδών».
Εκρηκτικές είναι οι διαστάσεις της πόλωσης, που παραμένει σε πολλά πεδία της κοινωνικο-πολιτικής ζωής, ανά τον κόσμο. Η πόλωση λειτουργεί, συχνά, ως αρνητικός «μπαλαντέρ» στις άλλες κρίσεις και σε όλα τα προβλήματα του ανθρώπινου γένους, συνεπώς, στόχος, τόσο σε εθνικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο πρέπει να είναι ο περιορισμός αν όχι η εξαφάνισή της…
Ευτυχώς, φωτεινά μυαλά, όπως η Alison Goldworthy, ιδρύτρια και διευθύντρια του Depolarization Project, μας εξηγεί πως ερευνώνται οι αιτίες της πόλωσης, με στόχο να δοθούν λύσεις σε ηγετικά πρόσωπα και φοιτητές για τις πρακτικές που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην αποπόλωση στον χώρο εργασίας, στην πολιτική, και στην ευρύτερη κοινωνία.
Αναλόγως, καθόσον δεν «θεραπεύτηκε» ο πλανήτης από το προσωρινό lock down, τα προβλήματα παραμένουν ενώ και οι οικονομικές επιπτώσεις είναι δεδομένες.
Οι ραγδαίες παγκόσμιες γεωπολιτικές ανακατατάξεις επιβάλλουν επιτάχυνση και εμβάθυνση της ενοποιητικής διαδικασίας, το δίχως άλλο. Δυστυχώς, μέσα σε όλο τον πανικό του Covid-19, ξεχάσαμε και πάλι τη σημασία της 9ης Μαίου για την Ευρώπη, το μεγάλο σπίτι που θα έπρεπε να μας ενώνει, με τα τεράστια αποθέματα της Ιστορίας της.
Την ίδια ώρα, παρήγορο είναι το γεγονός ότι η Ε.Ε. ετοιμάζει δυναμικά το χρηματοδοτικό της οπλοστάσιο για τη στήριξη των Οικονομιών. Το κόστος των προσπαθειών για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της πανδημίας είναι δεδομένο, αλλά γίνεται κατανοητό ότι χρειάζεται κοινή άμυνα, καθώς είναι σημαντικό να διατηρηθούν η συνοχή των οικονομιών αλλά και ίσοι όροι ανταγωνισμού.
Προβληματίζει, από την άλλη πλευρά, μια πικρή αλήθεια: Είναι μακρύς ο κατάλογος των οφειλετών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Με την Κίνα και τις ΗΠΑ να …σέρνουν το χορό, στο σύνολο των 194 κρατών, τα 75 οφείλουν την τακτική συνεισφορά του τρέχοντος έτους ή μέρος αυτής, 74 έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές, ενώ, μόλις 45 είναι ταμιακά εντάξει…
Ο Guy Standing, καθηγητής Αναπτυξιακών Σπουδών στην Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών (SOAS) του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και συνιδρυτής του Παγκόσμιου Δικτύου Βασικού Εισοδήματος (Basic Income Earth Network), επιμένει στη θεωρία του, εκτιμώντας πως θα ακολουθήσει δραματική κρίση εάν δεν εφαρμόσουν τα κράτη κάτι σαν ένα πρόγραμμα «βασικού εισοδήματος».
Ο Ορθός Λόγος καταγράφει, εξ άλλου, ότι οι σύνθετες διαταραχές από το COVID-19 υπογραμμίζουν τη σημασία της σταθερότητας στις αγορές ενέργειας. Και η σταθερότητα πρέπει να ενσωματωθεί στο σχεδιασμό του συστήματος, αντί να μας απασχολεί μόνο στην περίπτωση κάποιας έκτακτης ανάγκης.
Κοντολογίς, με πρόταγμα τη συναίνεση, στην αντιμετώπιση των μεγάλων κρίσεων και των προβλημάτων που μας ταλανίζουν, οφείλουμε να θυμόμαστε πως φιλοξενούμαστε και πρέπει να σεβαστούμε τον σπιτονοικοκύρη μας, τη γη μας, να σεβαστούμε, πρωτίστως, τους εαυτούς μας (ως ανθρώπινο γένος) και να εξομαλύνουμε όλες τις ανισότητες…
Και, καθώς, μιλάμε για την ανάγκη απαλλαγής από την πόλωση, το διχασμό, και, της επίτευξης μιας μίνιμουμ συμφωνίας, για το μέλλον μας και αυτό των παιδιών μας, θυμίζουμε πως η Αθηναϊκή δημοκρατία, στην οποία η τραγωδία λειτουργούσε ως αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής φιλίας, δεν απαιτούσε από τους πολίτες της να γράφουν τραγωδίες προκειμένου να λαμβάνουν μέρος σ’ αυτές…
