Η ιστορική εμπειρία μας έχει δείξει ότι ορισμένα γεγονότα, σε κάποιες χρονικές στιγμές, μπορεί να συντελέσουν σε αλλαγές των ανθρώπων και των κοινωνιών τους. Φαίνεται ότι, εδώ και κάμποσο καιρό, βιώνουμε, ακριβώς, μια τέτοια εποχή. Τα σημεία των καιρών γύρω μας πολλά και καταιγιστικά. Μοιάζει ‘το τρένο του χρόνου’, επιταχύνοντας ιλιγγιωδώς, να καλεί όλους μας να το προλάβουμε, αλλιώς, θα το χάσουμε, και δεν ξέρουμε πότε πια θα περάσει το επόμενο…
Τα πάντα γύρω μας εξωθούν στο να ενστερνιστούμε το «νέο», αφήνοντας πίσω το «παλιό» -τρόπους, συνήθειες, λογικές άλλων εποχών. Οι μεγάλες αλλαγές οι οποίες συντελούνται καθημερινά, ίσως και να μην είναι ευρέως και πλήρως αντιληπτές, στην παρούσα φάση. Απαιτείται, ωστόσο, η ταχεία προσαρμογή μας στο διαρκώς μεταβαλλόμενο σκηνικό, τόσο στα στενά όρια της Ελλάδας, όσο και πέραν αυτής στην Ευρώπη και τον κόσμο γενικότερα. Κάποιοι θα κερδίσουν, άλλοι θα χάσουν, το ξέρουμε, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να το παλέψουμε με κάθε τρόπο… Μιλάμε ξεκάθαρα για μια νέα περίοδο αναγκαίων ανατροπών σε όλους τους τομείς του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού γίγνεσθαι.
Τα ερωτήματα που εγείρονται πολλά:
– Έχουν, πλέον, νόημα οι συζητήσεις για καπιταλισμό και σοσιαλισμό; Για αριστερά και δεξιά;
– Είναι δυνατόν ιδεολογικά – οικονομικοπολιτικά συστήματα του 19ου και 20ου αιώνα να δώσουν λύσεις σε προβλήματα του 21ου αιώνα… ;
– Πώς, με δημιουργήματα του 19ου αιώνα και με πολιτικά προγράμματα που δομήθηκαν τον 20ο, θα δώσουμε απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα του 21ου αιώνα…;
– Μήπως, στον 21ο αιώνα, πλέον, χρειαζόμαστε ένα οικονομικοπολιτικό σύστημα που να έχει, απλά, τη δημοκρατία ως βάση και έναν ηθικό κώδικα;
– Μήπως, έτσι, θα καταφέρουμε να ξεφύγουμε από αγκυλώσεις και πολώσεις που διακρίνουμε τόσο έντονα αυξανόμενες τα τελευταία χρόνια;
– Ποιο είναι, πλέον, το νόημα των λέξεων συντήρηση – πρόοδος;
– Είναι «προοδευτικοί» κάποιοι, που, επιμένουν και εμμένουν σε μοντέλα ξεπερασμένα, -τα περισσότερα δε εξ αυτών εγγενώς βίαια, με διχαστικό λόγο- αρνούμενοι κάθε αλλαγή, κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια;
– Μήπως, κάτω από τον όρο «συντήρηση» θα πρέπει πλέον να τοποθετήσουμε όλους τους εξ επαγγέλματος «υπερασπιστές των αδυνάτων» αλλά και όλους τους ασυνείδητους «καλοπαιρνούντες εξού και αδιαφορούντες»…;
– Μήπως, πλέον, τους πολιτικούς που ψηφίζουμε να μας εκπροσωπούν θα πρέπει να τους επιλέγουμε λόγω ικανοτήτων και όχι ιδεολογικής ξεπερασμένης ταμπέλας; Μήπως, έτσι, θα ήταν καλύτερα να εξελιχθούν και να επικεντρωθούν εκεί και τα εκλογικά συστήματα και το «πολιτικό μάρκετινγκ»;
– Δεν φαίνεται ότι ήρθε ο καιρός και οι πολιτικοί, αντί να προσπαθούν να χωρίζουν και να πολώνουν το «ποίμνιό» τους για να το «κυβερνήσουν», να αφήσουν στην άκρη τον ξύλινο λόγο (όσοι τουλάχιστον έχουν ικανότητες ή θέλουν να δείξουν ότι έχουν) και να αναφέρονται, πρακτικά, σε τι μπορεί ρεαλιστικά να λειτουργήσει και σε τι όχι, χωρίς να το εντάσσουν κάτω από διάφορους «χρωματισμούς» (άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, δεν έχει σημασία, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια…);
– Μήπως, εν τέλει, οφείλουμε ως άτομα, ως κοινωνίες, ως κράτη, ως Διεθνής Κοινότητα, ως μέλη μιας ολόκληρης παγκόσμιας οικογένειας, να συνειδητοποιήσουμε ότι η «συνεργασία» (η αμοιβαία) για την επίλυση όλων των προβλημάτων που μας απασχολούν και για την οικοδόμηση του μέλλοντος μας είναι, πια, το ζητούμενο και η «πραγματική ιδεολογία»…;
