Oι εκλογές της 21ης Μαΐου σημαδεύτηκαν από την μονόπλευρη (εν πολλοίς) τοξικότητα της προεκλογικής περιόδου, αντί ενός εποικοδομητικού διαλόγου για την πρόοδο της χώρας μας, για το κοινό καλό. Ωστόσο, το εκλογικό σώμα έκανε τις «διορθώσεις» του, με έναν σπάνιο αυτοματισμό υπερβαίνοντας -είναι βέβαιο-, σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη και ιδεολογικές (…ιδεοληπτικές) παραδοσιακές αρχές και στεγανά. Ένα μεγάλο μέρος των πολιτών αυτής της χώρας φαίνεται ότι απορρίπτει, πλέον, κατηγορηματικά τον λαϊκισμό, την τοξικότητα, τον διχασμό και τον μίζερο μηδενισμό μιας ευτελούς αντιπολίτευσης δείχνοντας ότι η κοινωνία έχει προχωρήσει πιο μπροστά. Ήταν μια θετική ψήφος, μια ψήφος εμπιστοσύνης στην Ελλάδα που δημιουργεί, που παράγει, που επιθυμεί να γίνει μια χώρα με προοπτική, ασφάλεια και ανάπτυξη. Η «σιωπηλή» αυτή πλειοψηφία ζητά ουσία, επιχειρήματα, πολιτικό πολιτισμό. Ορθό και θετικό λόγο, και όχι «επένδυση» στην απαξίωση των πολιτικών αντιπάλων και στην τοξική αντιπαράθεση.
Είναι γεγονός ότι κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ήταν δύσκολο, -ψυχικά επιζήμιο-, να παρακολουθήσει ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος τους «δημοσιογραφικούς προβληματισμούς» και τη συζήτηση μεταξύ υποψηφίων…
Η ρηχότητα πολλών εκ των υποψηφίων, η ξύλινη γλώσσα με τα στερεότυπα των περασμένων αιώνων, ο ανάγωγος και αγενής τρόπος τους, η χολερική και ακοσμική συνωμοσιολογία κάποιων κομμάτων (ή …αποκομμάτων), που πρότειναν την οργή, τον σκοταδισμό και τη μιζέρια. Τα παραληρήματα τα γεμάτα μίσος για τη λογική, που το μόνο που επιδιώκουν είναι το χυδαίο, ανήθικο και βασιζόμενο στο ψέμα «κτύπημα του αντιπάλου». Ακόμα και υποψήφιοι νέοι στην ηλικία που μιλούν, όμως, την γλώσσα των …ζόμπι, οι «νεόγεροι» όπως κάποιοι πολλοί μεστά τους αποκαλούν…
Παρατηρώντας όλα αυτά δεν έχουν άδικο πολλοί να αναρωτιούνται «αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά», όπως καυστικά επεσήμαινε ο γνωστός Καναδός εκπαιδευτικός Laurence J. Peter…
Υπήρχαν, βέβαια, -πάντα, ευτυχώς, υπάρχουν- και κάποιοι πολιτικοί που μιλούσαν ως κανονικοί άνθρωποι, που προσπαθούσαν να σώσουν όλη αυτή τη κατάσταση του παραλογισμού, του χάους. Τους κανονικούς αυτούς ανθρώπους τους καταλαβαίνεις προτού καν μιλήσουν. Είναι αυτοί που τους συκοφαντούν και στοχοποιούν οι υπόλοιποι, που δεν αντέχουν την κανονικότητα, τον ορθό και εποικοδομητικό λόγο και διάλογο.
Να μην αφήσουμε, βεβαίως, απέξω και τον χώρο μας, τη δημοσιογραφία και τους λειτουργούς της, που, πολλές φορές, πυροδοτούν την όλη τοξικότητα, αποτελώντας τρόπον τινά το «προσάναμμα», αφού ορίζουν το επικοινωνιακό παιγνίδι και έχουν την πλήρη επιλογή και ευθύνη του τρόπου που αυτό παίζεται… Εμείς, παρά ταύτα, επιμένουμε και θα επιμένουμε στην Εποικοδομητική Δημοσιογραφία και την απόλυτη ανάγκη που έχει η κοινωνία μας γι’ αυτήν, καθώς μέσω αυτής και μόνο μπορεί να οικοδομηθεί ο αυριανός εποικοδομητικός λόγος, ο εθνικός και πολιτικός διάλογος…
Αυτό υπέδειξε αυτό επιθυμεί και η «σιωπηλή πλειοψηφία» των Ελλήνων, κρίνοντας και από τα εκλογικά αποτελέσματα του πρώτου γύρου. Θέλει να δώσει τέρμα στη μιζέρια, την απογοήτευση, την απαισιοδοξία και την αποτυχία που συντηρεί με τόση επιμονή ο λαϊκισμός, οι δημαγωγοί, αλλά και πολλές «δημοσιογραφικές» πρακτικές στη χώρα μας – γιατί από αυτό τρέφονται και ζουν…
Αποδεικνύεται ότι αναζητούν πολιτικούς που αρθρώνουν λόγο για το τι σκέφτονται και το τι επιθυμούν και μπορούν να πράξουν, και όχι να ασχολούνται φλυαρώντας για τους άλλους πολιτικούς τους «αντιπάλους»… Θέλουν όραμα και επένδυση στο αύριο και όχι παρελθοντολογίες, υποκίνηση οργής και αγανάκτησης, φτηνές κακολογίες και διαξιφισμούς. Τέτοιες εναλλακτικές τις έκριναν, μάλλον, ανεπαρκείς έως επικίνδυνες…
Και όλα αυτά από τη επομένη των εκλογών άρχισαν να τα αναδεικνύουν, να τα αναλύουν, να τα συζητούν και να τα παρουσιάζουν και οι δημοσιογράφοι σε όλα τα μέσα ραδιοτηλεοπτικά, ηλεκτρονικά και έντυπα. Αφουγκράστηκαν σωστά την θέληση του κόσμου, κατηγορούν, όμως (υποκριτικά ή ασυνείδητα), γι’ αυτό τους πολιτικούς και τον λόγο που εξέφρασαν, χωρίς να αναλαμβάνουν ή να αντιλαμβάνονται την Κοινωνική τους Ευθύνη, ότι αυτοί είναι που διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό αυτό το τοπίο, αυτούς τους κανόνες παιγνιδιού…
Ίσως, έχει έρθει λοιπόν η ώρα όλοι μαζί να κάνουμε τον απολογισμό μας, να κατανοήσουμε, να ατενίσουμε το μέλλον και, επιτέλους, να αλλάξουμε, να βελτιωθούμε ως άτομα (πολίτες και πολιτικοί) και ως κοινωνία. Και, φυσικά, συθέμελα να αλλάξουμε την κατεύθυνση της δημοσιογραφίας που αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για τις αλλαγές (καθώς ενημερώνει και επιμορφώνει ή οφείλει πλέον να βρει αυτόν τον ορθό ρόλο της)…
Αν πετύχει αυτή η αλλαγή, τότε και οι απογοητευμένοι, οι απέχοντες, θα συμμετάσχουν ξανά ενεργά, θα πάρουν θέση, θα διεκδικήσουν και πάλι το ρόλο τους που τους οδήγησαν στο να τον αρνηθούν. Υπ’ αυτήν την έννοια και οι αντιπολιτευόμενοι θα αναβαθμίσουν την ύπαρξή τους, θα αναλάβουν τη δική τους ευθύνη να ελέγχουν τους διοικούντες να μιλούν ουσιαστικά για τα προβλήματα και τις λύσεις, να προάγουν τη Δημοκρατία.
Όσο για τον τρόπο που βλέπουμε και ασκούμε την πολιτική, ίσως έχει έρθει ο καιρός να αφήσουμε πίσω στείρες ιδεολογίες και ιδεοληψίες, ξεπερασμένες, πλέον, έννοιες όπως «αριστερά» – «δεξιά», να επιλέγουμε το χρησιμότερο και το καλύτερο από κάθε είδους «σύστημα», σύμφωνα με την εποχή και την ανάγκη, (ας θυμηθούμε το άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, δεν έχει σημασία, αρκεί να πιάνει ποντίκια). Και για τους πολιτικούς και τα κόμματα, η επιλογή να γίνεται για το όραμα που παρουσιάζουν και με το οποίο μπορεί να εμπνεύσουν, όπως και για τις προσωπικές ικανότητες τους προς υλοποίηση του οράματός τους. Όχι για τις αήθεις επιθέσεις τους για την απαξίωση των θέσεων των αντιπάλων… Ας διατηρούμε καλά στο μυαλό μας τη γνωστή ρήση: «Ένας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός, τις επόμενες γενιές».
Έτσι, λοιπόν, αφήνοντας πίσω το κακό παρελθόν μας, θα σχεδιάσουμε αποτελεσματικά το μέλλον και θα νιώσουμε περήφανοι για ό,τι έχουμε καταφέρει, για τις δυσκολίες που ξεπεράσαμε και συνεχίζουμε να ξεπερνούμε. Για το «ωραίο αύριο» που πρέπει να χτίσουμε.
Η πραγματική γενναιοδωρία προς το μέλλον είναι να τα δίνουμε όλα στο παρόν.
Αλμπέρ Καμύ
Με τη ματιά μας στο Αύριο, λοιπόν, η επιλογή μας!
Επιλογή και των θεμάτων που θα διαβάσετε σε αυτό το Τεύχος μας.
Τώρα, κατά πόσον μάθαμε και αλλάζουμε, χωρίς να θέλουμε να πισωγυρίσουμε, πόσο δηλαδή ωριμάσαμε με όσα έχουμε περάσει, ως τώρα, μένει να επιβεβαιωθεί, ή όχι, στης επόμενες εκλογές της 25ης Ιουνίου…
